Bilim adamları pirelerin farklı yükseklikte zıplayabildiklerini
görürler. Birkaçını toplayıp 30 cm yüksekliğindeki bir cam fanusun
içine koyarlar. Metal zemin ısıtılır. Sıcaktan rahatsız olan pireler
zıplayarak kaçmaya çalışırlar ama başlarını tavandaki cama çarparak
düşerler. Zemin de sıcak olduğu için tekrar zıplarlar, tekrar başlarını cama
vururlar. Pireler camýn ne olduðunu bilmediklerinden, kendilerini neyin
engellediğini anlamakta zorluk çekerler. Defalarca kafalarını cama vuran
pireler sonunda o zeminde 30 santimden fazla zıpla(ya)mamayı öğrenirler.
Artık hepsinin 30 cm zıpladıgı görülünce deneyin ikinci aşamasına
geçilir ve tavandaki cam kaldırılır. Zemin tekrar ısıtılır. Tüm pireler
eşit yükseklikte, 30 cm zıplarlar! Üzerlerinde cam engeli yoktur, daha
yükseğe zıplama imkanları vardır ama buna hiç cesaret edemezler.
Kafalarını cama vura vura öğrendikleri bu sınırlayıcı 'hayat dersi'ne
sadık halde yaşarlar. Pirelerin isterlerse kaçma imkanları vardır ama
kaçamazlar. Çünkü engel artık zihinlerindedir. Onları sınırlayan dış
engel (cam) kalkmıþtır ama kafalarýndaki iç engel (burada 30 cm'den fazla
zıplanamaz inancı) varlığını sürdürmektedir. Bu deney canlıların neyi
başaramayacaklarını nasıl öğrendiklerini göstermektedir.
Bu pirelerin yaşadıklarına 'cam tavan sendromu' denir. Bir insanın
gelebileceðine inandığı en üst nokta, onun cam tavanıdır. Cam tavanınız
hayallerinizin tavan yüksekliğini gösterir. Ýnsan inandığına denktir,
yapabileceğini düşündüğü kadardır.

bu yazı alıntıdır tamamı 🙁