Milyonlarca yıl önce dünya oluşumunu tamamladığında sadece doğa vardı.

Derken dinozorlar var oldu ve yıllar sonra doğa onları var ettiği afetlerle top yekûn yuttu.

İnsanlar oldu sonra.

İnsanlar doldu her yana.

Ve doğa yana yana bir hâl oldu kimi şerefi noksanların menfaat çırasıyla.

Üzerine ıvır zıvır betoncuklar dikti orman ya-kancıklar.

Önü denize nazır ve yapımından satımına her tür usulsüzlüğe hazır.

Dinozoru yok eden doğa, keyif taciri beyinlerin önünde eğilir gibi göründü ilk zamanlar.

Belki kendisini anlayan çıkar diye suskun ve sessiz bekledi.

Yağmurlarla sulanan köklerine, sadece ona değer verenlerin görebileceği gözyaşlarını ekledi.

Anlamadılar onu.

Kimse anlamak için çaba da sarf etmedi, önünde ki çıkar perdesini aralayıp gerçekleri de göremedi.

Doğaya karışamadı insanlığından kurtulup, bir an olsun.

Çiçek kadar zarif, yaprak kadar arkasına bakmadan çekip gider, kök kadar sadakatli olamadı birilerine insanoğlu.

Sonunda kızdı doğa.

Sen bana benzemezsen, ben seni bana benzetirim dedi.

Oduna çevirdi kimilerini.

O kimileri bir de güneşlenince, tenleri oldu kışlık kereste yüzeyi gibi.

Gevşeyince güneşten bedenler, budak delikleri de çıktı ulu ortaya.

Şimdi doğa son rötuşları atacak, onları elleriyle tutuşturdukları ormanında bir bir yakacak.

Gencecik ve körpecik ağaç gövdeleri köze dönmüş olsa da peşlerini bırakmaz.

Bir gün gelecek biri üzerlerine toprağı atacak, işte o zaman doğa malum budak deliğine kazığı çakacak.

Doğa insafsızlığı ve insafsızları affetmez.

(Joker)