Ayakkabı kutusu

Kanapenin yanında yerde bir ayakkabı kutusu duruyordu. Alelade, biraz yerini yadırgamış, epey kullanılmış bir kutu. Bu kutuya bakarken odada oturan iki kişi gözyaşı ve karmaşa ile geçen iki günü hatırlamaktaydılar.

Bu iki gün uzun günlerdi, 48 saat sonsuzluk gibi gelmişti. Küçücük bir olayla başlamış ama şimdi geriye bakıldığında etkileri mahfedici olmuştu. Basit bir yanlış anlama, gizlenen duygular, paylaşılmayan düşünceler ve yaralı bir kalbi korumak üzere hızla inşa edilmiş duvarlar. Bu iki günü atlatmak zaman almıştı, çok zaman. Bundan sonra da bu ayakkabı kutusu çıkmıştı ortaya.

“Kızım, bir daha böyle birşey yaşayamayız, anlıyormusun?” dedi efendim yorgun bir sesle.

“Evet Efendim, anlıyorum” dedim gözlerimi yere indirerek. Onu kızdırdığımı ve bu yüzden cezalandırılacağımı çok iyi biliyordum.

“Gel buraya, ayaklarımın dibine” dedi. Çabucak söylediğini yaptım, bir yandan da bundan sonra ne geleceğini bilmemenin ürküntüsü ile kollarımla vücudumu sarmıştım. Onu daha önce hiç kızdırmamıştım. İki gündür aramızdaki bu buz gibi sessizlik için de ne kadar pişmandım. Korkunç bir devre idi kendimi hiç bu kadar yalnız ve durumu düzeltmek için ne yapacağını bilmez hissetmemiştim. Hissetttiğim suçluluğun biraz olsun kalkması için cezalandırılmak bile rahatlatacaktı beni..

Sesinde şaşırtıcı bir şefkat ile “Benim neler yaşadığımı biliyormusun kızım? Neyin yanlış olduğunu veya sana nasıl yardım edebileceğimi bilmemenin getirdiği asap bozukluğunu?” “Efendin olarak bunun kabul edilemez bir davranış olduğunu ve ilişkimizi çok ciddi zedeleyebileceğini sana anlatmak için birşeyler yapmalıyım” dedi.

“Evet Efendim” diyebildim. Hala gözlerindeki hayal kırıklığını görmemek için başımı kaldıramıyordum. Gözlerim yerde ayaklarına bakarken, sandalyesinden kalktığını duydum. “işte cezam geliyor” diye geçirdim içimden. Efendimin ceza vermek için kullanabileceği bir sürü aletin hayali geçti kafamdan. Omuzuma dokunduğunda vücuduma sardığım kollarım insiyakî olarak biraz daha sıkıldı.

“Kaldır kafanı kızım” dedi Efendim. “Sana bir şey getirdim ve şimdi benimle konuşmaktaki isteksizliğinin bir daha tekrarlanmaması için bunu nasıl kullanacağımızı sana göstermek istiyorum.” Kalbim nerede ise duracaktı, beni bekleyenin ne olduğunu görmekten çok ürküyordum.

Yavaşça gözlerimi yerden kaldırdım ve kucağında bir ayakkabı kutusu durduğunu gördüm. Yaptıklarım için ödüllendirilmeyeceğimin gayet bilincinde olarak “bir ayakkabı kutusu?” diye düşündüm. Kutuyu bana uzatırken gözlerinden onu almamı istediğini anladım. Titreyen ellerimle aldığım kutu son derece hafifti. Kafam deli gibi çalışıyor ve Efendimin bana bunu vermesindeki sebebi çözmeye uğraşıyordum.

“Aç onu kızım dedi, boş olduğunu göreceksin” Bunu söylerken de, kutunun mukavva kapağını kaldırıp içine bakarken beni dikkatle izliyordu. “Bu kutu iki gün boyunca hissettiklerimi özetliyor” dedi gayet kat’i bir tonla “Boş”. Ben yerde çömelmiş her yaptığını büyük bir dikkatle izlerken, küçük bir parça kağıt ve bir kalem alarak birşeyler yazmaya başladı. Halâ ne zaman cezalandırılacağımı merak ediyordum. Yazmayı bitirdi, kalemi yanına bıraktı, kağıdı ikiye katladı ve bana verdi her zamanki derin sesi ile . “Kızım, bu kağıdı oku, ezberle ve kutuya koy” dedi.

Kağıdı dikkatle açtım ve yazdığı kelimeleri okudum. “Efendimden hiçbirşey saklamayacağım. Bu aramıza duvarlar örüyor” yazıyordu. Birkaç kere daha okuduktan sonra, kağıdı yeniden katladım, kutuya koydum ve Efendimin yüzüne baktım.

“Bu kelimeleri anlıyor musun kızım?” Diye sordu ben de başımı salladım. “O zaman kutunun kapağını kapat ve bana ver” dedi. Kutuyu aldıktan sonra kanapenin yanına yere koydu ve devam etti: “Bu kutu her zaman görebileceğin bir yerde duracak, hafızanı tazeleme ihtiyacın olduğu zaman açacak ve o kağıdı yeniden okuyacaksın. Zaman zaman karşılaşacağımız yeni bir problemde yine sana yardımcı olabilmek için başka bir parça kağıt ekleme ihtiyacı duyabiliriz. Tamam bırak artık o kadar endişeli bakmayı, bitti”

Yanaklarımdan yaşlar süzülürken sordum “ Efendim, yaptıklarım için beni cezalandırmayacak mısın? Sizi üzdüğüm ve hayal kırıklığına uğrattığım için çok üzgünüm Efendim”

“Hayır kızım, seni daha fazla cezalandırmayacağım, yeteri kadar cezalandırıldın zaten” dedi dünyanın en müşfik sesi ile. “Benim görevim seni cezalandırmak değil, istediklerimi yapmayı ve ikimiz için en iyisini arzu ettiğimi öğretmek. Seni engelleyen düşüncelerden kurtulman için bir vasıta verdim sana ve kullanmanı bekliyorum. Aynı şey bir daha tekrarlanırsa başka bir yöntem deneyebilirim” Bu sefer sesi daha sertti ve ben ne demek istediğini bu sefer çok iyi anladım.

Zaman içinde, ayakkabı kutusuna şu anda kalbimde ezbere bildiğim kelimeler yazılı birkaç kağıt parçası daha eklendi. Her kağıt parçası vücudumda olabilecek bir dayak izinden çok daha fazlasını öğretti bana. Onlar halâ orada tekrar tekrar ders vermek için duruyorlar ve ben gerçek bir efendiden, benim Efendimden aldığım bu hediyeyi daima en kıymetli hazinem olararak saklayacağım.

alıntıdır...