Uzun zamandan beri kendimi bu kadar boşlukta hissetmemiştim.Yağmur sesi her zaman acıma ortak olur, Efendi’min hizmetinedeyken akan gözyaşlarıma da ortak olurdu ama bu gece o kadar duygusuz vuruyordu ki cam’a.Ruhumun kırıldığı gibi camların da kırılmasından korkuyordum.Efendi’mi kızdırmıştım.Bu sefer çok fazla ileri gitmiştim.”Bana güven” demişti.Güveniyordum oysa hem de her şeyden çok güveniyordum.Bütün varlığım onun kanatları altında hiçliğe dönüşüyordu.Ben kendimi hiç kimsenin yanında bu kadar mutlu ve huzurda hissetmemiştim.Efendi’min kanatları altında hiçliğimi ve sonsuz varlığımın getirdiği mutluluğu yaşıyordum.Ruhum Efendim’e yapacağım hizmetlerin ateşiyle kavruluyordu.Ama ben nasıl olmuştu da bunu yapabilmiştim.Efendi’me güvenmenin son raddindeyken nasıl olmuştu da kendimi doğru tarif edememiştim.O gece “artık seninle işim yok bana güvenmek konusunda bir anlık tereddüt geçirmiş olan bitirdi her şeyi”dediğinde ruhumdaki her şeyin yokolduğunu biliyordum.Bunu gözlerindeki o kararlılıktan okuyordum.”Efendim teraddüt etmedim yalvarırım affedin cezama razıyım”dediğimde bile o kararlılık beni korkutuyordu.”Hadi toparlan yarın öğlen ki trenle evine dönüyorsun”dediğindeyse canımı yakan kavuran o sonsuz acıyla ayaklarına kapandım.Ne kadar da kızdırmıştım Efendi’mi beni gücüyle var eden varlığıyla varlığın ve hiçliğin o ortasındaki ince çizgide yürümemi öğreten Efendimi.Şimdi ne yapacaktım bilmiyordum ama çaresizce toplanmaya başlamıştım.Daha sonraysa sessiz sedasız Efendimin dizlerinin dibine çökmüş “Efendim beni affedin yalvarırım Sizin varlığınızla varlık kazandım”diye ağlamaya başlamıştım.Efendi’m ayağıyla ittirmiş ve ”Doğru odana git görmek istemiyorum seni”Çaresiz odaya doğru geri geri gitmeye başlamıştım.Bir cesaretle gözlerine bakmak için başımı kaldırdığımda o kararlı gözlerle karşılaşmak beni her zamankinden fazla yıkmıştı belki de.

Zor gözyaşlarıyla ıslanan bir geceydi.Fazla ileri gitmiştim.Aslında istememiştim böyle olsun bir anlık yanlış anlamaydı soruyu yanlış anlamış olma ihtimaline karşılık susmuştum.Falaka’nın en sert darbeleriyle boğuşurken ruhumu yakan o acıyla baş etmeye çalışırken kulaklarımda sesi çok iyi duyamamıştı.Çünkü tam o anda Efendim bir darbe daha indirmiş ve benim çığlığım soruyu duymamı engellemişti..Tabi ki bu benim hatamdı biraz olsun dikkatli olsaydım çığlık atmasaydım o soruyu doğru cevaplayacaktım ve şimdi cam’dan dışarıyı acı dolu hiçlikle seyretmiyor olacaktım...

Sabahı hiç gözümü kırpmadan yapmıştım.sabahın en erken saatlerinde Efendi’min kahvaltı sofrasını hazırlamıştım.Masa da bir kuş sütü eksikti.O sofrayı hazırlamayı öğrenmeye çalışırken ne çok kazalar yapmıştım da arkasından en acı verici cezalara maruz kalmıştım ama hepsi Efendi’min beni var etmesiyle birdi.Varlığımla hiçliğim arasındaki o ince çizgide yürümeyi öğrenmem elbette hiç kolay olmayacaktı olmamıştı da zaten ve şimdi benim bir hatam o inci çizgiden tepetaklak olmama neden oluyordu.Ruhumun acısına dur demeliydim... Ne yapacağımı bilemez kapının dibine çökmüştüm.Efendi’min ayak sesleriyle dalmış olduğumu fark ettim. Hemen kalkıp önce orta şekerli kahvesini ardından da ısınmasın diye dolaptan çıkarmadığım taze sıkılmış portakal suyunu masaya servis yaparken bir kez daha özür dileme cesaretini gösterebilmiştim.Efendim ise hiçbir şey söylememiş benim orada olmadığımı varsayarak kahvaltısını yapmaya devam etmişti.Daha sonra giyinmek için odasına gittiğinde sofrayı kaldırıyordum.Tam giderken “Sofrayı kaldırdıktan sonra bütün evi dilinle yalayarak temizleyeceksin en dip köşelere kadar akşam misafirlerim var ona göre bu ev tertemiz olacak ama sadece dilinle yapacaksın bunu.Eğer en küçük bir toz zerreciği görürsem gerisini sen düşün”

Afallamıştım ama Efendimin o inci çizgiden düşmek üzereyken incecik bir dal parçası uzattığını hissetmiştim.Ruhum yine sonsuz mutlulukla ve güvenle dolmaya başlamıştı. Evin her yeri parkeydi ve ancak cilalandığında pasparlak oluyordu.Bir şekilde pasparlak yapmam gerekiyordu ve bunu ellerimi ya da başka bir şeyleri kullanmadan olmalıydı.Önce şaşkınca ne yapabileceğimi düşündüm ve ardından da heryeri yalamaya başladım.Bir yeri on kere on beş yalamak zorunda kalıyordum pasparlak olması için ama yapabilmiştim.Akşam saatlerinde her yer pasparlak olmuştu ama diliminde tahriş olduğunu hissediyordum ama kimin umrundaydı ki bu.Efendim geldiğinde kapıda karşıladım onu. Etrafı uzun uzun inceledi.”Bunu yalayarak yapmış olamazsın dilini çıkart”diye emrettiğinde mutlulukla çıkarttım.Efendim de gördüklerinden mutlu olmuş görünüyordu.”Afferin kedicik”diye başımı okşadığında korkumun azaldığını hissettim.Efendim ise “Ama bu afferin affedildiğin anlamına gelmiyor gecemiz daha çok uzun kedicik” diye gülümsemeye başladı...

Acaba ne olacak ne ceza alacaktım ya da affedilecek miydim? bütün bunları düşünmek ve aynı zamanda beklemek bana acı veriyordu ama bekliyordum...

slave alev