Bu harika duyguyu yaşmaya başlayalı tam dokuz yı oldu. Bu hissi ilk tattığım an hala dün gibi aklımda. Hayatımda başıma gelen en güzel şeylerden biri belkide. Daha on dokuz yaşımaydım gençlik çılgınlık zamanları denir ya işte öyeydi.

Öncelikle bana bu müthiş duyguyu armağan eden üniversite arkadaşlarıma çok teşekkür ederim, onlar olmasa belkide içimdeki bu duygu açığa çıkmayacaktı.
Yavaş yavaş o güzel anı anlatmaya başlayayım. Üniversitenin başlarıydı sınıftaki arkadaşlarla beraber gezer eğlenirdik. Çok samimi olduğum üç erkek arkadaşım vardı. Yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi, onlarla beraberken hep mutluydum. Ben onlara giderdim onlarda bize gelirdi, annem de onları severdi ve ilişkilerimiz çok iyiydi.
Günlerden bir gün yine bize gelmişlerdi. Önce yemek yedik sonra yavaş yavaş içmeye başladık. Vakit ilerliyor sohbet koyulaşıyordu, laf lafı açıyor kahkahalar havada uçuşuyordu. Tv de film izlemeye başlamıştık, bazen evde oyun oynardık ve çocuklar oyun oynayalım dedi, bende kabul ettim, gidip mısır patlattım. Tabu ve patlamış mısır gerçekten iyiydi. Ben annemle eştim ve iki arkadaşım eşti, üçüncü arkadaşım ise hakem olacaktı. Çocuklar (iddaaya girelim) dediler, bende kabul ettim ama iddaanın ne olacağına karar veremedik. Sonra kaybeden cezalandırılsın dediler, cezanın adını da koymalydık tabi, hakem olan arkadaşımın dudaklarından o sihirli sözcükler döküldü. (Kaybeden falakaya yatırılacak) dedi, gülüşmeler eşliğinde hepimiz bunu kabul ettik ve oyun başladı.

Oyunda ilk başlarda önde olsakta sona doğru büyük bir çekişme yaşanıyodu. Alkolünde etkisiyle hepimiz sarhoş olmuştuk, oyunu bizim çocuklar kazandı. Bizde nasıl yenildiğimizi anlamamıştık, iyi götürdüğümüz oyunu kaybetmiştik. Çocuklar ayağa kalktı ve bize baktılar, (cezanıza hazır mısınız) dediler. Ben (hazır) olduğumuzu söyledim.

Çocuklar benden ip istediler, kendi ellerimle onlara ipleri verdim. Sonra beni yere yatırdılar ellerimi masanın ayağına bağladılar. Ardından koltukta ouran annemin yanına gittiler, koluna girip onuda yanıma yatırdılar. Onunda ellerini masanın ayağına bağladılar. Hepimiz hala eğleniyorduk,gülüşmeler, kahkahalar. Annemin ayakkabılarını çıkardılar, iki sandalye çektiler ve ayaklarımızı sandalyeye geçirdiler. Çoraplarım çıkarıldı, ayak bileklerimizden ayaklarımız bağlandı. Artık biz hazırdık ama bir sorun vardı ne ile vuracaklardı. Elektrik süpürgesinin boruları getirildi. Çocuklar bir kaç saniye bizi ayaklarımızdan gıdıkladılar. Ardından sopalar havaya kalktı ve tabanlarımıza indi, annemden ve benden (ahhh) diye bir ses yükseldi. Vurmaya devam ediyorlardı, ana-kız falakaya yatırılmıştık. Yedinci vuruş sekizinci vuruş derken devam ediyordu. Ayaklarım yavaş yavaş acımaya başlamıştı. Ama ne çare bunu kabul etmiiştik. Sopa tabanıma her indiğinde içimi farklı duygular sarmaya başlamıştı, artık canım yanmamaya ve bunu sevmeye başlamıştım, çocuklar bir kaç vuruş sonra durdular. Arkadaşım bize dönüp (ana kız falaka size yakıştı dedi), bende ona bakıp (devam et o halde) dedim ve tekrar vurmaya başladılar. Tabanlarımdaki yanma bana zevk vermeye devam ediyordu. Sanırım on kez daha vurduktan sonra durdular. Bizi çözdüler, ayaklarımız kızarmıştı, bir kaç dakika sonra ayağa kalktık ve herşey kaldığı yerdn eskisi gibi devam etti. O gün içimde filizlenen falaka aşkı bugüne kadar büyüyerek geldi.