Meltem hareket etmeye çabaladı ama hareketsiz kalmıştı.Sabırsızca beklediği anları düşündü...Ve sonrasında karşılaşılan bu durumu ve itaatkarlığını...Biliyordu artık bunun gelmesini çok istemişti.Belki de yıllardır bekliyordu ve şimdi anlamıştı daha önceleri Melih’in her istediğini yapmasının sebebini...Melih’te her zaman bir güç hissetmişti.Karşı koyamadığı bir güç...Önceki zamanları aklına getirdi.Bir keresinde arkadaş ortamında ters cevap vermişti Melih’e...Ve Melih tam 10 gün konuşmamıştı onunla yok saymıştı o günlerde ruhu acımıştı Meltemin şimdi anlıyordu nedenini...

O sırada Melih geldi içeri...Melteme baktı...Gözlerinin içi gülüyordu.Meltem ise hafifçe kıpırdanmaya başlamıştı.

“Şimdi biraz gezecez dışarıda”dedi Melih

Meltemse

“Siz nasıl uygun görürseniz Efendim” diye fısıldadı.

Melih Meltemi çözdü ama gözlerini tekrar bağladı.dur hareket etme diye emir verdi.Sonrasındaysa meltemin ayakkabılarına 10’ar tane fındık ve 10’ar tane fıstık kabuğu koydu.Ve gözlerini açtırmadan giymesine yardım etti Meltemin.Meltem ayakkabıyı giydiğinde bir tuhaflık fark etti.Canı acımaya başlamıştı çünkü.

“Ayağa kalk” diye emretti Melih

Meltem çok zorlanarak da olsa kalkmayı başardı.Meltemin yüz ifadesi Melih’in çok hoşuna gitmişti.

Meltemi önüne iterek merdivenlerin başına geldiler.Meltem merdivenlerden nasıl inebileceğini düşünmeye başladığı sırada inmesi için emir geldi Melihten.Çaresiz inmeye başladı Meltem...İçinden de basamakları sayıyordu.son 2 taneye geldiğinde rahatladığını hissetti. Ve yavaşça onları da indi...Derken evin kapısına doğru yönlendirdi Melih kölesini...

Evden çıktılar ve ılık yaz gecesinde yürümeye başladılar.Meltemin aklı başından gitmişti aslında ne ılık havayı hissediyordu ne de kuşların ötüşünü...Aklı ayaklarındaydı canı çok acıyordu.Her attığı adım ayağından beynine beyninden de ruhuna acı salgılıyordu.Yüz ifadesi gittikçe kötüleşiyordu ve Melih bundan çok zevk alıyordu...

“Ne o yavaşladın meltem ben mi sana ayak uydurucam” diye kükredi birden Melih.

Meltemse

“ö-özür dilerim Efendim” diyerek hızlanmaya çalıştı.Fakat hızlanamıyordu canı bu denli acırken hızlanması mümkün görünmüyordu çünkü.

Melih geri dönmeye karar verdi bir süre sonra.Dönüş yolu Meltemin gözünde hepten büyümüştü.Özellikle de evin oradaki o yokuşlu yolu gördükten sonra.Efendisine soramazdı da o yokuşlu yolu.Yine sabredecek ve öğrenecekti.Aslında öğrenmek üzereydi çünkü Melih o yokuşa doğru yönelmişti.Çaresiz bizim Meltem de peşinden gitmeye başlamıştı ama hali kalmamıştı.Melih hızlı adımlarla çıkmaya başlamıştı yokuşu...Meltem de zar zor Melih’e yetişmişti.Ve yokuşun sonunu gördüğünde Meltem rahatlar gibi olmuştu.Evlerine de gelmişlerdi.Melih kapıyı açtı ve içeri girdiler.doğruca yukarı çıktılar sonra.

Melih Meltem’e ayakkabılarını çıkarma izni verdiğinde Meltem ayakkabılardakinin fındık ve fıstık kabuğu olduğunu gördü.İçi bir tuhaf olmuştu...Melih’in yüzüne baktığında başına geleceği anlamış gibiydi ve dudaklarını ısırıyordu....Melih ise gülümsüyordu.

“hadi bakalım yemek zamanı acıkmışsındır.fındıkları çıkar ayakkabıdan eline al”

Meltem çaresizce emredileni yaptı ve fındıkları eline aldı.

“Şimdi teker teker ye onları”

Meltem yine çaresizce elindeki bir fındığı alıp ağzına götürdü.Tadı çok kötüydü.Ayakkabının ve kokusu sinmişti ve terden ıslanmış tuzlu bir hal almıştı.sırayla hepsini yedi ve yeni emrini beklemeye başladı...