İşte alem ,işte adem..Neden bu dünyaya gelmiştikki zaten.
Kaçıyordum yalanlardan ama kendi gerçeğimi kocaman bir yalana çevirmişdim işde. Kabımda bir damla su idim,okyanuslarda kayboldum.Taşmak istemiyordum kabımdan sadece aşmak istiyordum ama anca dökülmeye yetti gücüm.pervasızca döküldüm kabımdan işte.
Sınırlarımı sınırsızlıklarımla zorladım. Köleydim kendi ruhuma ve sınırlarıma,kendimi özgür bırakmak istedikçe etten duvarlara çarpıp çarpıp kahroldum.
Zİyandı bu zaman kemiklerimdeki sızılardan arta kalan.. çürümüş bir yürek ve arsız bir beden,unutulmuşluğum ruhuma kefen.. Yerdeyim gökteyim ve işde tam olarak ordayım unutulmuş ruhların aleminde.
Yine efkar bastı akşamın gün batımı..Güneşe dayadım sırtımı,okşasın diye ruhumu.yalınayak çırılçıplak kumdan prangalar var bileklerimde düşmüşüm bir kuyuya.Ne ben yusufum nede kuyu yusufun kuyusu ..
Çıldırmışım yine bu gece fırtınalar kopmalı şimdi,benim için sadece benim için,taşlanmalıydım yine bu gece .hangi ellerden hangi taşlar,
Aklım bir serçe, kalbim aslanlardan kalma bir pençe.Aklanmak istiyordum bu gece cadılardan kalma iştahıma rağmen,Kan değil günah emiyordum çünkü ben karanlıkda ,bıçak sırtında yürüyordum.
Tut elimden bu gece ,ellerinde olsun kaderim.eriyebilirim avuçlarında,yeterki buzdan yüreğime güneşden bir gardiyan ol..