Bana gelen özel maillerimi şimdiye kadar hiç paylaşmadım. Bu da sanırım ilk ve son olacak. Anılardan bahsedebilirim , yaşadıklarımı bir yere kadar anlatabilirim evet. Fakat bana yazılmış özelimi tabiki normal şartlarda paylaşmam.

Aidiyetin nasıl olması gerektiğini , bazı şeylerin bitmiş görünse de bitmediğini, yaşanılanların kolay unutulmadığını anlatan, bazı kısımlarını yine fazla özel olduğu için çıkardığım bu maili paylaşıyorum çünkü azad edilse de bir Efendi'nin kölesi için ne kadar önemli olduğunu buraya kazımak istedim.

''Yaklaşık bir senedir fark ediyorum köle olmanın nasıl bir duygu olduğunu. Bir karşılığı olmadığını biliyorsun ama yine de bekliyorsun. Ait olmanın verdiği güç insanı ayakta tutuyor Efendisinin yokluğunda. O her an yanındaymış gibi, her an karşısına çıkacakmış gibi, her an bir emir verecekmiş gibi bekliyorsun. Hep hazırsın, hep tetiktesin, hep tatlı bir korku içindesin. Bunu kabul etmişsin, bunu seçmişsin, çünkü sen bir köleymişsin.

Sizi bulduğum için o kadar mutluyum ki. Allahıma her gün şükrediyorum Sizi karşıma çıkardığı için. Benliğimi bana gösterdiniz. Gerçeklerimle yüzleştirdiniz beni. Hayata olan dominant duruşum yanınızda yavru bir köpeğe dönüyor. Benden daha kudretli birisinin varlığı bana huzur veriyor. Yanımda olun olmayın, ben zaten çoktan ruhumu Size teslim ettim. Bedenimi ayaklarınızın altına serdim. Belki Sizin istediğiniz gibi her an yanınızda olamıyorum ama ben Size aidim. Ben Sizin malınızım.

Son görüşmemizde odaya girdiğim an ki o titremem hala gözümün önünde. Ben hayatımda hiçbir kimseden bu kadar korkup onu bu kadar sevmedim. O nasıl bir duyguydu Allahım. Tarifi imkansız. Daha yola çıkmadan başlamıştı heyecan. Hele o Taksim'e geldiğimde dizlerimin bağı çözülmüştü. Kaldırımlar ayağımın altında değildi sanki. Böyle iki karış havada yürüyordum yanınıza gelmek için. O yüz metre geçmedi. Bitmedi o kısacık yol. Odadan içeri girdiğimde nasıl bir huzurdu o. Ayaklarınıza kapanmak, saatlerce, bir ömür kalabilirdim öylece. Bana dokunmanız, o tarifi imkansız bakışlarınız, o an hissettiklerim gerçekten anlatılabilir duygular değiller. Öyle çok özledim ki yanınızda olmayı. Her an aklımda yaşattıklarınız. İşte Efendi böyle olunuyormuş diyorum. Köle böyle olunuyormuş. Herşeyini karşındakine bırakacak kadar bir güven duygusu ile oluyormuş.

Ben Sizinle çok mutluyum Efendim. Varlığınız beni bu hayatta en mutlu eden duygu. Siz beni belki köleniz olarak kabul etmiyorsunuz ama müsaade edin ben kendi içimde Sizi yaşatabileyim.

Önünüzde saygıyla eğiliyorum,

aciz kulunuz..''

Belki bir gün okuma ihtimalin olur diye söylüyorum.Sen de benim için her zaman özelsin ve öyle kalacaksın çocuk! Hayatından ayrılmış olmam seni kalbimden de ayırdım demek değil. Hala bu kadar sadık olduğun için seninle gurur duyuyorum.