Ayakkabı Müzesi

Aşağıdaki makale Gökhan Onur Akkuşundur. Değindiği konu ise çok ilgimi çekti. Burada paylaşmak istedim.

Bir gün ansızın O geldi ve ülkede ayakkabı giyilmesini yasakladı. Artık herkes yalınayak dolaşacaktı. Bu mutlak bir emirdi ve uymayanlar için verilen ceza, şimdiye kadar verilmiş cezaların en korkuncu idi. Herhangi birinin ayakkabı ya da onun işlevini görecek birşey giydiği, O’nun kimliği gizli adamları tarafından görülür ya da haber alınırsa, bu suçu işleyenin evinin kapısı geceleyin çalınır, her iki ayağı da kesilip ayak mezarlığına gömülürdü.

Suçlunun giydiği ayakkabılar ise başkentteki Ayakkabı Müzesi’ne gönderilir, suçun işlendiği tarihin yazılı olduğu küçük bir camekanın içinde sergilenirdi. Ayağı kesik olanlar ise işledikleri bu çok büyük suçun ömür boyu kalacak izini taşıdıkları için kimileri tarafından horlanır, kimilerince ise saygı dolu sessiz bir acıma duygusu ile selamlanırdı.

Gücü bir kere ele geçirmişti ve yapılacak birşey yoktu. Artık korku nedeniyle taraftarları da artıyor ve O’nun getirdiği kurallara uyulmasının sıkı bir denetimi için işbirliği içinde yer alıyorlardı. Ayaklarını kaybetmektense sokaklarda yalınayak yürümek tabiki tercih edilir hale gelmişti insanlar için.

Direnenler de vardı fakat. Hem de ayaklarını kaybetme pahasına kırsal alanlarda ayakkabı ile yürüyenlerdi bunlar. Ancak artık eskisi kadar rahat bir direniş sergilenemiyordu. Çünkü O’nun kurduğu gizli teşkilat ülke genelinde o kadar büyük bir ağ haline gelmişti ve gönüllü işbirlikçilerin sayısı o kadar çok artmıştı ki artık babanın oğluna, çocuğun arkadaşına güveni kalmamıştı.

Her şeye rağmen çıplak ayakla dolaşmayı reddedip ayakkabı ile dolaşan ve bu yüzden anneleri ve babaları kavga eden gençler vardı. Ayakkabı giymek; bir tercih, bir bağlanış, bir direniş belki de bir inanış meselesi haline geldiği için gereklilikti gençlere göre ve kınanılacak ya da utanılacak birşey olmadığı için en sevdiği siyah, kahverengi ayakkabılarını giyerek dolaşıyorlardı sokaklarda.

O’nun ülkede işbaşına gelişinden önce gençlerden birinin dedesi iyi bir ayakkabı imalatçısı idi. Sadece kasabanın değil, ülkenin en tanınmış ayakkabıcılarından biriydi. Öyle ki her yıl kasabada geleneksel ayakkabı fuarı tertip edilir ve bu fuar bir hafta boyunca ülke dışından katılanların bile görüldüğü, çeşit çeşit ayakkabıların sergilendiği bir şenliğe dönüşürdü.

Gerçi ülkede çıplak ayakla dolaşma zorunluluğu birden bire uygulanmamıştı. Şehirlerde zorunlu olsa da, kasaba ve köylerde önceleri “naylon patik” denilen, imalat tekniği ve görüntüsü açısından modern olmayan ayakkabıların giyilmesine yeni çıkarılan yasalara rağmen göz yumuluyordu.

Ancak naylon patik giyenlerin sayısının artması bir yana bunların çocukları ile beraber iş güç, eğitim öğretim için şehirlere akın etmesi ve şehirlerde özellikle O’nun bulunduğu başkentte naylon patiklilerin sayısının hızla çoğalması O’nun ve taraftarlarının dikkatini çekmiş ve artık naylon patik giyilmesinden de rahatsızlık duyulmaya başlanmıştı. Nihayet naylon patik ya da benzeri şeylerin giyilmesi de tamamen yasaklanmıştı. Bileklere kadar açıkta kalacak şekilde ülkedeki her ayak çıplak olacaktı.

Her baskı rejimlerinde uygulanan diğer yasaklar neyse ne de bu yasağın mantığı neydi diye sorgulayanların sayısı O’nun taraftarları da dahil olmak üzere çok fazlaydı. Zira neden bu kadar acımasızca ve tavizsizce cezalandırılıyordu bu insanlar? Bu dev ayakkabı müzesi daha nereye kadar büyütülecekti? Artık halk bıkmıştı ve açıklama isteyenlerin sesi daha bir yükselmeye başlamıştı. Daha güçlü olmak için her gün propaganda yapan ama hep bu soruyu izahatsız bırakan O, bir gün ülkenin tek televizyonuna çıktı ve nedenini şöyle izah etti: “İnsana hayat veren toprakla ayağın arasına ayakkabı gibi bir araç giremez.”

O günden sonra O ve taraftarları toprak ideolojisine mensup olmalarına atfen toprakçılar olarak anılmaya başladılar. “-mezler’in,-mazlar’ın” kutsallaştırıldığı, “-meliler’in, -malılar’ın” yoğunlaştırıldığı ve insanlarının çoğunluğunun değer verdiği şeylerin kolayca donuklaştırılmış gerekçelerle hiçe sayıldığı bir dönemdi.

Peki O kimdi? Her an içimizde büyüttüğümüz, sonra da gücüne taptığımız, ardından kendi ellerimizle yıkmaya çalıştığımız diktatörlerimizden sadece birisiydi. Bir çarşamba akşamı vefat etti. Cenazesi için oluşturulan kortej, Ayakkabı Müzesi’nin önünden hareket etti. Mezar taşına Mao yazmışız, Adolf yazmışız ne farkederdi?

Peki arkadaşlar size şimdi soruyorum,bu yasak Türkiye'de uygulansa ve uymayanlar falakaya yatırılsa nasıl bir ülke olurduk? Bizim forumdaki bütün falakacıların zevk aldığı bir ülke mi yoksa büyük bir topluluğun nefret ettiği bir suç ülkesi mi?