Bazen yazmak o kadar zor ki...peki neden yazıyorum...
Korkarım çok konuştum...konuştum, sözler etkisini gösterdi ama konuşulan çok çabuk yok oluyor. Unutulmuyor belki ama yok oluyorlar her nedense. Yazarken ne oluyor? Hiç bir şey, eğer sözlerini her daim yaşıyorsan. Eğer senden çıkan senden olmazsa daima yetersiz kalır.
Bazı yerler vardır. Orada kendinizi her zaman iyi, rahat ve kendinizce his ederseniz. Burası öyle bir yer.
Bir kez forum içinde bazı bölümleri değiştirsek diye konuşuyorduk...ben hemen sözün arasına girip 'Hisler bölümü kalsın' demiştim...by_kole çok içten gülümsemişti...burası insanların aradığı bir yer; samimi oldukça. Neler yaşandı neler şu güzelim BDSM Türkiye yani BDSMTurk.com sayesinde. Tabi Faneti yi unutmamak lazım. Şu an beni anlamayanlar için...bunlar geçmişten bugüne kadar etkisini sürdüren derin duygular. Mutlaka hayatınızın bir yerinden tanıyorsunuzdur.
Keşkemiz hiç olmadı çünkü buranın damarında asil kan geçiyor. Burada verilen söz sözdür ve ölümüne kadar gider. Ama bazen işte efkar basıyor diyelim...aslında efkar değil lakin savaşcılar bu durumu iyi anlarlar. Savaşçılar daima yaralarının izlerini taşırlar ve yeni yaralar eklerler. Acıları en derinlemesine kadar bilmeyenlerse ne köle olabilir nede (ve en başta) Efendi olabilir. Efendi derken bay bayan ayırmadan diyorum.
Hayat dediğimiz çok kutsal bir hediyedir. Kimileri boş yaşar boş şeylerle mutlu olurlar; özellikle değer bilmeyenler. Ama hayat bundan öte çok güzel bir şey. Tokatı ağırdır ama şekvatı ondan da öte. Size geri dönen etkiler sizin biçtiğiniz tohumlardır. Hayatta ne yaparsanız yapın daima size geri döner. Şu geri dönen dalgalar içinde ağlar gülerim.
Madem ki hayatı açıklamak bu kadar kolay BDSM'i nesidir? Kendimi tekrar ederek...BDSM hayatın çıplak aynasıdır. Filtre yok. Yalan yok. Ama sevgi ve nefret el ele gider. Lakin ikisi denge kurar. Tıp ki BDSM'in içinde her şey gibi. Hayat ise başka mı?
Evet, artık maskeler, yalanlar ve duvarlar arkasında kendimizi avutuyoruz. Hatta BDSM'ciler olmamıza rağmen burada bile palyançoluk yapıyoruz. Nedir bu korku hislere ve duygulara karşı.
Eğer sen benim himayetimin altında karşımda olsan kendini saklaya bilirmisin?! Hayır...ama anlıyorum burası başka. Keşke yaşananların arasında komple kayıtlarım olsa da hep beraber bizleri izlesek. Bilinirdi ki yerimiz en derin duygular ve nefretler üzerine kurulu. Ama en başta sevgi ve saygı üzerine kuruludur. Öyle üye olup, 10 mesaj yazıp PM gibi özel imkanlara sahip olup kadın/erkek avına çıkma yeri olmadığımız ortaya çıkardı. Olmadı mı? En asil bildiğim üyelerimizin arasında buranın sayesine birbirini bulanlar olmadımı? Tabi ki oldu ama amaçları bu değildi. Onlar buradan en dürüstçe kendilerini ortaya koydukları için birbirlerini buldular.
Bazen şu chat, PM ve profil bölümlerimizden nefret ediyorum. Günlük alışkanlıklarla hiç caba göstermeden, harbi olmadan ve gerçekten çaba göstermeden bir şeyleri elde etmek isteyenler o kadar çok ki...dostum gerçek hayat böyle değil. Gerçek BDSM böyle değil. İnsanlık böyle değil. Fedakarlık olmayan yerde nasıl fedakarlık beklene bilinir ki?
Ama korkuyoruz işte. Korkağız! Acı çekmekten o kadar çok korkuyoruz ki Efendiler ve köleler.
Bazen düşünüyorumda 'ulan al başını git buraları arkanda bırak. Bırak ki acıyla bazı değerler anlaşılsın. Bırak ki dertler senin mi.' Çoğumuz öyle yapmıyormuyuz? Kesinlikle yapıyoruz!
Bakın eskilerden her dönem gidenler oldu ve yeniler geldi. Ama her giden dönemde bazıları gidenlerin gitmesini benden bildiler. Ne laflar işittim. Ne yaptım ki? Evet ağır konuşurum çünkü doğru bildiğimden vazgeçmem ama ben gitmelerin nedeni değilim. Onlar ne kadar fedakarlığa hazırdı? Bu kadar mı yani? Peki şimdi ben gitsem ne olacak?
Hiç bir şey. Bir avuç insan ah vah der diğerleri X foruma giderler.
Çünkü kendilerinden kaçanlar burayı yalnız bıraksam bile sahip çıkmazlar. Çünkü onlar kendilerine bile sahip çıkamıyorlar. Çünkü çoğumuz hislerini ve kendisini ortaya koymaz. Çünkü acı çekmekten korkuyoruz. Ki acı olmasaydı doğruyu nasıl öğrenecektin? Bunu düşünmeden her daim kafamızı kuma gömüyoruz. Bunu yaparken acaba başkalarına acı veriyormuyuz düşünmeden.
Ulan ben boş insanmayım acı çekmeyeyim? Senin dostun yabancı mı ki üzülmesin sen burayı ve onu bırakırsan? Hiç mi düşünmedin sen; sevdiğin derinden ağlar...
Bazen gönülden dilerdim ki tüm forum sadece hisler bölümünden var olsa da birbirimizin değerini daha iyi anlasak...
burada bana ne kadar laf düşer bilmiyorum ama....hisler samimidir,hüznü boldur...duygular doruktadır...böyle bir bölümün varlığı,benim için özeldir,kutsaldır...tüm serzeniştlerimizin,hüzünlerimizin,azcık sevinçlerimizin doğru adresidir...umarım mesajınızda doğru adrese gitmiştir MDP....teşekkürler
Aziz dostum a elcevap:
Âvâzeyi bu âleme Dâvûd gibi sal,
Bâki kalan bu kubbede bir hoş sadâ imiş...
(Âlemde sesin Davut gibi çınlasın!.. Gökkubbede baki kalan sadece hoş bir sedadır; kalıcı olan sadece odur.)
Görmez cihânı gözlerimiz yârı görmese,
Mir'ât-ı hüsni var ise âlem-nümâ imiş...
(Sevgiliyi gör(e)mediğimiz vakitler gözümüze hiçbir şey görünmez; hatta, cihan bile! Eğer “Ayine-i Âlem-nüma” [dünyayı gösteren güzellik aynası], diye bir şey varsa, zannımızca o, sevgilinin güzelliğinin aynasından başka bir şey değildir.)
(Baki )
işte bundan sakın vazgeçme MDP
EVERY WOMAN HAS A SLAVE IN HER BELLY
Hislerimiz değilmidir ki insanı ayakta tutan?
Hüzün, üzüntü, sevinç, mutluluk, bazen hatalarımızın bir tokat gibi yüzümüze vurulması, bazen beklediğimiz kişden bir güzel söz duymak ...
Bunları en yalın en yapmacıksız şekilde burada görmüyor muyuz?
Hisler bolumu hakikaten bir hazine ve ilham kaynagi oldugu kadar, tecrube referansi..
Diger husular icin aziz dostum MDP,
sel gelir, su bulanir, caglar, mil birakir, akar gider,
berraklik ve tortu kalir,
o tortu en kiymetli cevherlere sahiptir;
kiymetlerin gorulmesi de berrak su sayesindedir..
Bu forumun uye yapisi, gelen giden, esip gurleyen, caglayip cosan yani buyuk cogunlugu saman alevi gibi parlayan "hevesllerden" olusuyor...
Sel gidince kalan berrak suda gorunum ise, gayet iyi....
Eline ve emegine saglik..
Duygusal dalgalanmalar içinde geçiyor ömrümüz. Bir pozitif bir negatif arasında gidip geliyor. Aklımız ile bilgimiz ile mantığımız ile bunu düzenlemeye, sürekli sabit bir saviyede tutmaya çalışıyoruz bizler, insanoğlu...
sevinçler, neşeler bizim olduğu kadar hüzünler kızgınlıklar da bizim için. Sabit bir ruh hali içinde olmamız olanaksız. Hayatta ne sabit ki bizim duygularımız sabit kalsın.
Ama önemli olan anlık hislerimizin etkisi ile davranmamak, durup düşünmek ve yenilenmek için kendimize zaman tanımak. Hava değişimi yapmak, belleğe bir reset atıp sıfır fikir ile geçmiş tecrübelerimizi yeniden yorumlamak...
Ben de bir çok kez arkamı dönüp gitmek istedim. Savaşmaktan mı yoruldum hayattan, yoksa korktum mu? Bilemiyorum. Hiç düşünmedim. Tek düşündüğüm sadece gitmek oldu.
Bazen hayat bana çok büyük bir umut olabiliyorken bazen zırnık değeri olmuyor. Ruhsuz bir halde yaşadığımı hissediyorum. Özellikle değer verdiğim insanlarla yollarımı ayırdığımda oluyor bu. Sanki çiçekler kokmuyor, renkler kayboluyor hayatta. Herşey tek düze oluyor. Sonra candan bir arkadaş bir dost buluyorsun, bir muhabbet ediyorsun, bir şeylerini paylaşıyorsun, renk geliyor tekrar hayata, çiçeklerin kokusu burnuna gelmeye başlıyor.
Muhabbet en güzel ilaç bence. Bir adım ötesi birlikte bir şeyi paylaşmak. İlla kadın erkek ilişkisi olarak veya bdsm ilişkisi olarak demiyorum. Mutlu bir anı paylaşmak, aynı şeye gülümsemek, aynı şeye ağlamak bile insanı hayata bağlıyor tekrar.
Bunları niye yazdım. Hisler dedin ya yazının başında. Sen bunları yazınca benim hissettiklerim bunlar.
Herkese forumda iyi eğlenceler. 
İnsanın Sevgisi Ne Kadar Büyükse Vereceği Ceza da O Kadar Büyük Olur...
Bazen sizleri çok özlüyorum. Şu an hepimiz bir arada olsaydık içten hepinize sarılmak isterdim. İsterdim ki çünkü cevap beklemedim. Bazen iletişimin bittiği yerde tek ses kendi sesin, tek gördüğün kalan parçalardır. Bu parçaların içinde arayıp durursun; neden, daha nereye kadar, acaba...
Bir temel geçmişin üzerinde kurulduğu kadar, geleceği de taşıyacak. Toprağı ve alt yapısı ne kadar sağlamsa, ömrü o kadar da uzundur. Bu ömrün içinde daima karanlık olacaktır. Olması vazgeçilmez. Ama ışığı söndürmeye başlarsa ağırlığı fazla gelir. O karanlığın içinde ışık gibi parladınız...
