“Aslında amacım hikaye yazmaktı ama yazamadım.Özellikle de bu konuda bir hikaye yazılması gerçekten çok zor geldi bana…Aslında en iyi anlatabildiğim noktaydı ruhsal acı duymak ama bu sefer yapamadım.Duyduğum acı sonsuz ve yeterli değil hiçbir kelime.Hem nasıl anlatabilirsin ki bunu…İhtiyacım var desen olmaz,yalnızım desen hiç olmaz.Of nasıl anlatılır ki duygular… Kafam karışık aslında. Bir yandan hastalık bir yandan ceza gibi suratıma inmiş yalnızlık…Çözümsüz bir çaresizlik ve sonsuz bir bekleyiş…Bekleyişleri severdim oysa. Her seferinde beklenen gelirdi çünkü. Ama içimdeki korkuyu nasıl anlatayım nasıl kelimelere dökeyim…Hep iyi olmaya çalıştım. En iyisi olmaya gayret ettim.Öyle olup olmadığımı sorgulamakta bana düşmez aslında çabalamak en büyük görevim çünkü.Ama bilmiyorum ya…Çaresiz beklemek…Siz oradayken benden kilometrelerce uzaktayken çaresiz bir şekilde hayaller aleminde yaşamak gözlerimi kapattığımda her şeyden yakın hissetmek Sizi.Ama gözlerimi açtığımda yüreğime gelip oturan koskocaman bir yalnızlık…Bunu hak ettim mi diye düşünüyorum bazen.Ama Efendi’m verdiyse bunu O yaşattıysa eğitimimle ilgilidir diyorum ardından.Efendi’m her şeyi ikimiz için yapar.Benim davranışlarıma verilen cezalarda sırf bundandır…Bazen düşünüyorum da bu yalnızlıkta bana verilen bir eğitim.”Sabır erdemdir…”Sabır erdemse eğer ben erdemli olmak istediğimden emin değilim.Çünkü “SİZİ ÇOK ÖZLEDİM EFENDİM.”Keşke bunu karşımda olduğunda da söyleme cesaretini gösterebilsem.Yalnızları oynarken bu o kadar kolaymış gibi geliyor ki…Yalnızım ama hala Size ait bir köleyim.bu bile çoğu zaman mutlu ediyor beni dedim ya Efendi’m bu günlerde çok karışığım.Çelişkiler içinde kavruluyorum.Bazen Sizi düşünmek mutlu ediyor bazen de verdiğiniz bu yalnızlık acı dolu inlemelerime neden oluyor…Ama sözleriniz varlığınız her zaman sığındığım bir liman…Yalnızlık yine geldi çattı soğuk bir odada cam’a dayadım başımı dışarıda yağmur yağıyor,kapkaranlık odayı önce gök gürültüsü sesle dolduruyor ardından şimşek aydınlatıyor.Biliyor musunuz ben gök gürültüsünden de şimşekten de çok korkarım Efendi’m.Ama bunların korkusunu bile duyamıyorum.Canım acıyor.Bu acıyı kelimelere dökemem hem zaten yetersiz kalır. Bütün kelimeler birleşse dahi anlatamazlar ruhumu Size.”

Diye yazmaya devam ediyordu genç kız…Son bir aydır.Yalnızdı.Duyguları karmakarışıktı.Efendi’si ondan kilometrelerce uzaktaydı ve bütün yolları tıkamıştı.ulaşamıyordu.Oysa genç kız ondan haber almak için çıldırıyordu.Özlemişti çünkü…”Ona” ihtiyacım var diyordu.Bu hasta halimde “Ona” ihtiyacım var…Ne olur Tanrım duy beni.diye gözyaşları döküyordu genç kız… Hastalığı her geçen gün döktüğü yaşlar sebebiyse ilerliyordu.Tedaviyi kabul etmiyordu direniyordu.Mutluluk çok uzaklardaydı ondan…Aslında istediği de çok fazla bir şeyde yoktu.Hastalığı sırasında bir tek dakika olsa “Onun” varlığını yanında hissetmek…

O gece yine günlüğüne sonsuz duygularını aktarmıştı.Aklında sonsuz sevgi beslediği Efendi’si vardı.Hayaller kuruyordu her zaman ki gibi.Ama bu sefer içinden bir ses tedaviyi kabul et yoksa hepten kaybedeceksin demişti.İşte o son gece de genç kız.hep aynı şeyleri aktardı defterine. Sonsuz acısını ve sonsuz bekleyişlerini ve sonsuz sevgisini…

“Bekleyişlerim hep devam edecek…burada ya da başka alemde ama hep bekleyeceğim.”