Günlerdir acayip canım sıkkın.
Kendimi yorgun hissediyorum.
Sanırım doğru düzgün tatil yapmamış olmanın da biraz rolü var. Ha bugün ha yarın diyerek yazı bitirdik.
Kahve fallarında bile asosyal çıkarken çok sosyal davranmam gereken bir işim var. Bu tip çelişkiler hep oldu. Ne zaman gündelik hayatımda bir şeyleri sineye çekmek zorunda kalsam özel hayatımda dom olmak istedim, tam tersi de oldu tabii. Her gün oluyor hatta. Bazı günler hayatı bırakmak istiyor canım, bazı günler "nasıl canına okudum dünyanın" diye geliyorum eve. İnsanlık hali diyorum, her insana oluyordur herhalde.
Toplamda canım sıkılıyor. Buralardan gitmeye karar verdim. Fırsat kolluyorum.
Görüşmek dileğiyle,
SuiCiDe
... prenses seni öpsün diye kurbağa olmak zorunda değilsin.
O hisler zaman zaman hepimizde oluyor sanırım,benimse bu aralar aynı konumda oldugum bir gerçeklik var.
Elbette herkeste oluyordur suicide. En azından bende de oluyor. Hatta zaman zaman bilgisayarı formatlamak gibi işlerimi, hayatı resetlemek mümkün olsa diyorum.
Eskiden iş değiştirirken böyle yeniden başlangıçlar yapabiliyordum. Gündelik birikmiş tüm sorunlar ortadan kayboluyordu - en azından iş hayatında.
Ama şunu da söylemeden geçmeyim, hayat siyahla beyaz arasında gidip gelmek gibidir ve bu renkler hep birbirini takip eder. Eğer bu aralar koyu renkte isen yakında açık ernge doğru yelken açacaksındır.
fazla ciddiye almayın bu hayatı..nasıl olsa içinden canlı çıkamayacaksınız..(necip fazıl kısakürek)...
BEŞİKTAŞ BİR GERİLLANIN HAYATA İTİRAZIDIR.SUSARSA ÇATIŞMA KONUŞURSA SAVAŞ YAZARSA DESTAN SEVERSE DEVRİM OLUR.....
SİNCE 1903
