Aşk gök kubbenin altındaki en gizemli kelimelerden biri... Bilinmeyen... Belki bilindikçe daha da bilinecek renkleri desenleri ortaya çıkan... Tanımlanamayan... Belki binlerce kez tanımı yapılmış olmasına rağmen tanımlanamayan... Aşk...Belki de bin bir başlı bir ırmak, her birinin yolculuğu ayrı, ama hepsinin ulaşmak istediği deniz bir...
Siz de farkındasınızdır, son zamanlarda aşktan çok söz edilir oldu. Dünyanın her yerinde aşk üzerine konuşmalar yapıldı ve konuşulanlar öyle ulu orta, basit ve hatta bayağı idi ki âdeta kavramın içi boşaldı, kelime ucuzladı, kısmen cinselliğe indirgendi ve magazin konuları arasına girdi. Oysa aşkın gerçekliğini yitirmesi, nihayet niye insanın ve hayatın erozyona uğraması demekti ve ne yazık ki insanoğlu başından beri en muhtaç olduğu, en ziyade tutunması gereken duyguyu da hoyratça zedelemekten kaçınmadı. Artık aşk kelimesini “yapmak” eylemiyle birlikte kullanabiliyor, “Yeni bir aşk arıyorum.” yahut “Ben her bahar aşık olurum.” Gibi şarkı sözlerini mırıldanarak “yaz aşkı”, “Arkadaşımın aşkıyla” gibi bayağı ve ahlâksız cümlecikler kullanabiliyoruz.
Bu yazı çok sevdiğim Kitab-ı Aşk’ın önsözünden bir alıntıdır. Yazarı İskender Pala’ya ait olan. Zaman zaman paylaşacağım yazarın metinlerini. Her ne olursa olsun yitirilmemesi gerekenler olduğunu düşünüyorum. Düşündüklerimi de her zaman ki gibi paylaşacağım. Sevgili by_kole’nin Seyir Defteri gibi lezzetli olmayacaktır ama umarım üç-beş kişi çıkacaktır okuyacak. Saygılar.
Fazla mütevazilik "hiçliktir."
Arz-ı hIM¢l etmeğe cIM¢nIM¢ seni tenhIM¢ bulamam
Seni tenhIM¢ bulacak kendimi asla bulamam SelikIM® (16.yy)
*Sevgilim! Halimi arz etmek (aşkımı açıklamak) için seni yalnız bulamıyorum; seni yalnız bulunca da kendimi asla bulamıyorum.
Sevgili!
[align=justify]Aşkın şiirini yazmak istedim sana; sana aşkı şiir ile yazmak isterdim... Aşkı seninle tanımlamak ister, aşkı sende tanımak isterdim. Ay ikiye bölündüğünde yanında olmak isterdim.
Sevgili!
Şimdi senden uzakta, aşk şudur diyebilsem eğer, son defa kendimi ve ilk defa kendimi kandırmış olacağım. Bildim dediğim bir aldanıştır çünkü o, duydum dediğim bir yanıştır. Şimdi ayın, şın kaf’ları çıkardılar elifbelerden de sensizliğin mektebinde bir sabra mıhladılar bizi elif’lerle he’lerden. Sensizlikten hasretin hüzzamlarını öğrendik kucak kucak ve aşkın nihavent saltanatını arar olduk köşe bucak. Bildiğimizi sandıkça yandık da yolunda, yolunda yandığımız sandıkça bildik sonunda. Aşkın gerçeği değildi bildiğimiz, ama aşkın ateşiydi yandığımız. Artık şüphedeyiz, canları yIM¢re ulaştıran bir sel miydi aşk, şekeri güzele sunup ağuyu kalbe bulaştıran bir el miydi!.. Sana varacak yolların çilesi miydi; tutkular ötesi tutkunun zirvesi, hasretle yanışların sesi miydi!..
Galiba varlığın çekim alanına giren en ulvIM® acıydı aşk; ve maddeyi manaya veren en cömert sancıydı. Ruhların çeşitli varlıkla arasında bölüştürülen süsüydü belki; belki ötelere yazgılı yitirişlerin türküsüydü. Kalp kalbe konan kelebek kanatlarında renk; kudümlerde düşünüp neylerde ağlayan ahenkti aşk. Şarkın bütün şiir macerasıydı, belki Yesribli sevgililer için tutulan bir Anadolu yasıydı. Yağmur yağmur belIM¢ya başını tutmaklar ve ateş ateş denizlere kendini atmaklardı. MansIM»r’u dIM¢ra takan da, Halil’i oda yakan da oydu ve oydu Eyyub’u derde bırakan da. Tuz kadar mübarek, ekmekçe aziz idi; toprakleyin bereket, su gibi temiz idi.
Aşk iğnesiyle dikilince bir dikiş, kıyamete kadar sökülmez imiş. Aşk ile insan elbet güneşe benzer; ve aşksız gönül misal-i taşa benzer. Hayatı aşka bölünce hayat çoğalır; bütün hayatları toplasan geriye aşk kalır. Gelip kemiğe dayanınca dünya, hayata atılan kement olur; göz kapaklarından vurulunca kasırgalar, annelerce deprem, babalarca bent olur. Aşksız bahar dallarını kuru bir ayaza boğar, aşksız rahmini yargılayan bebekler nagehan doğar. Mahrem düşüncelerle perdelenen odalarda ya ezel ya ebed olur; aşk kayıp giderse dünyadan ebed kıyamet olur; sevgisizlik gelir, dünya cehennem olur.
Aşk gelince burukluğun şiirinde hüzün dokur heceler; ve azarlanmış kalpleri ısırır tam yarısından geceler. Saban onunla sürerse toprağı koşarak, ancak o vakit yeşerir taze bir başak. Atların nallarında yıldırımlar masallara dökülür ve yollanamayan mektuplarda nice kalpler sökülür. Kayan yıldızlar gibi büzülür elem dehlizlerine diller ve melIM¢l süzülür gibi melek kanatlarında döker yapraklarını güller. Kaderin dehşetini yakan şamdanlar özge pervanelere tesellikIM¢r düşer, şefkatli bir ekmek kırıntısıdır kurutulmuş buselere yIM¢r düşer.
Sevgili!
Kapına geldik; aşkı öğret bize; ve aşkını ver yüreğimize. Bir nihIM¢nIM®ce gamzene gamzede IM¢şıkların adına... Hani uykuya dalınca kenti ve yalnız başına kalınca kendi.. Hani yalnız gecelerde konuşmadan kalınca dilleri ve hIM¢l üzre gönüller anlar olunca bütün dilleri... Vicdan sesinden bIM®raz kürek mahkumlarınca, hani aşıkların hasreti özlemle karınca ... Hani gurbetin ucunda gönlüme gömen de seni, hani seni gurbet gurbet gönlüme gömende... Güneş ve ay nurunu aşkından alırken; güneşin ışığı aya vurur gibi IM¢şığı aydınlatırken...
Gel ey Sevgili bir huzmecik behşeyle asi ve IM¢ciz üftadene ve umut ver peykin olmaya teşne kem zerrene. Aşkları unutan bendene aşkını unutturma!..
Her şey sen olsun şu dünyada ve olmasın sen olmayan dünya da.
Fazla mütevazilik "hiçliktir."
Toprağın Altında
Sarmaş Dolaş Köklerle
Bağlanmışız Birbirimize
Cennet Gibi Bir Yerlerde
Kader Varsa Benimki Bu Olsun
Aşk Masalsa Gerçek Olsun
Aşk
Bağlanmış Kökler Gibi
Hayat Veren Toprak Gibi
Tüm Anneler Gibi Güçlü Olsun
Camdan Sızan Güneş Gibi
Gökte Yıldızlar Gibi
Dolu Hayatlar Gibi Sonsuz Olsun
Sonsuz Olsun
Toprağın Üstünde
Yanyana Duran Çiceklerde
Sarılmışız Birbirimize
Cennet Gibi Bir Yerlerde
Kader Varsa Benimki Bu Olsun
Aşk Masalsa Gerçek Olsun
Aşk
Bağlanmış Kökler Gibi
Hayat Veren Toprak Gibi
Tüm Anneler Gibi Güçlü Olsun
Camdan Sızan Güneş Gibi
Gökte Yıldızlar Gibi
Dolu Hayatlar Gibi Sonsuz Olsun
Sonsuz Olsun...
Şebnem Ferah'ın bu güzel şarkısını başlığına eklemek istedim..Çünkü ne yazsam havada kalacaktı.
