İnsan ruhu kollara ayrılır .. Bazen biri öne çıkar , bazen bir diğeri . Ruh bedenden ayrılmadıkça kollar birbiriyle münakaşa içindedir . Bu kollar birbirine girerse insan ne istediğini bilmez . Yalnızca kendini oynatır , kendine zarar verir . Bu hisler anlaşılabilecek lakin anlatılamaz olanlardır .

İstemek , almak , vermek ve hatta vermeyi istemek / kendin sunmak .. Bunlar birbirine karışırsa ne olur ademin hali ? Nereye gideceğini bilmeden gözleri kapalı vaziyette ne kadar gidebilir ? Varacağı yerin ona neler kazandıracağını , neler kaybettireceğini bilmeden ne kadar ilerleyebilir ? Güvenli eller .. Güvenli dokunuşlar .. İnsanın gözleri kapanmış bile olsa götüreceği yeri iyi bilirler ..

En kötü karar bile kararsızlıktan iyidir derler .. Karar vermek için doğru bir sözdür . Ya karar vermeye ihtiyaç yoksa ? Kararın kesin , lakin kafan karışıksa ? Sana önceden ne olduğunu hatırlatanlar , yarın ne olacağın ne kadar olabileceğin hakkında kafanı karıştırırlarsa ?

Nereye , kime ait olduğunu iyi bildiğin , yadırgamadan kendin sunduğun , ilk defa bu kadar rahat , huzurlu hissettiğin halde ilerisinin neler getireceğini kestiremezsen ? Ait olduğun yere zarar verirsen ? Nereden geldiğini unutup nereye gideceğini düşündüğün anlarda birileri sana bunu hatırlatırsa ..

Bütün bunlar insanı çıkmaz sokağa taşır . Yerinde karışıklıkların içinde kalır kaybolur gidersin .