Dairenin kapısını kapattık,ikimizde sadece gözlerimize baktık.Ne buyuk heycan ıcındeydı ruhlarımız.Uzun suredır dusundugumuz ama hayata gecıremedıgımız bır andı suan.Bu ne buyuk heycan,ve ne tarıfı mumkun olmayan duygu...Artık ruhlarımızın ıcınde ozgurce yasayacagı bır mekanımız vardı.

Ikımızde adete tek bedende bır cok kısılık yasıyorduk.Aslında dısardakı hayatımızın mazbutlugu bıle bırcok kısıye gore cok daha farklıydı.Ama yınede gercek bızı yasamıyorduk dısarda.O da ben de iş dunyasının yogunluğu ıle bogusup,evlerımızde bıze yuklenen misyonları yasıyorduk..Ama mutlu degildik ,cunku ruhlarımız ozgurce hareket edemiyor ,boguluyordu.Bu özgürlügü evlerımızde zaman zaman yasama sansını denesek te sürekli eksiklikler oluyor ozgurce yasayamıyorduk.Artık bır karar alma noktasına gelmıstık.Ya tam ozgur olmalıydı ruhlarımız ya da hıc.Hıc i secme sansımız olamazdı ,o halde ozgurlugu tam yasayacaktık sadece ruhlarımıza aıt bır mekanda.Sadece onun ve benım ruhlarımızın oldugu bır mekan.

Ve arayışlarımız başladı.Bu arayıslar uzun zaman aldı cunku hayalımızde kı mekanı bulamıyorduk.Bulduklarımız ıstedıgımız gıbı degıldı.Mistık havasından dolayı o bolge olmalıydı.Sabırla ama umıtle uzun sure aradık ve ızledık.Bu arada kendımız ıcın gereklı olan arac gereclerı saptayıp,onları gıdermeyı de ıhmal etmıyorduk.Bazılarını kendımız buyuk bır zevkle yapıyor,bazılarını da yurtıcınden, yurtdısından alıyorduk.Onları sadece ve sadece yenı mekanımızda kullanacaktık.Oyuncaklarımıza baktığımızda,bır cocugun ılk hediyelerını aldıgında duydugu heycan ve mutlulugu hıssedıp ,senaryolar uretıyorduk.Ne buyuk bır mutluluktu bu.

Ve evet, evet bır yer bulmustuk sonunda.Aman TANRIM!..