SUSMAK

Susmak, sessizliği seçme sanatı. Bir başka deyişle erdem.

Kaygısızca susmalar vardır. Yanınızdaki kişi ile yakınlık derecenizi ortaya koyar. Onunla iken kasmadan, hesap vermek zorunda kalmadan susabiliyorsanız ne mutlu size. Ait olduğunuz yerdesiniz demektir. O kişi ki, beyninizin kıvrımlarından neler geçer, yüzünüze düşen gölge orada ne kadar kalır sormaz. Bilir ki ona rağmen sussanız da eli elinizde, yüreği yüreğinizdedir. Hem artık çocuk değilsinizdir ki, susarak da bir şeyler anlatabilirsiniz sevdiklerinize. Hatta sevmediklerinize bile. Sevmedikleriniz için, sevmedikleriniz yüzündense susmak, kimi zaman avaz avaz bağırmaktan daha etkili ve acıtıcı olabilir. Bilimkurgu filmlerinden bildiğiniz ama taa çocuklukta, sizin icat ettiğiniz bir savunma kalkanı gibi. Susarak susturmayı, susarak tepkisiz kalmayı, susarak kırılmamayı, incinmemeyi; susarak kabuk bağlamayı öğreniyor insan. Sustukça öylesine kalınlaşıyor ki kabuk, çizmenin, eğmenin ve bükmenin mümkün olmadığı çelikten bir zırh oluyor gitgide.

Günden güne ağırlaşan, taşınması imkansız bir yük gibi. İnsanın elini kolunu, adımlarını bağlayan bir zincir, ruhunu hapseden paslı bir kafes… Yazgının kan kardeşi, yüzyıl savaşlarından kalma yaraların içten içe sızlaması gibidir susmak. Tarihin tekerrürden ibaret olması, korkulanın başa gelmesi gibi.

Susmak, aslında söyleyecek çok sözünüz olduğu halde, karşınızdakinin dinlemediğini, anlamadığını, yokmuşsunuz gibi davrandığını, sesinizin ona ulaşmadığını fark ettiğinizde sığındığınız bir limandır. Bilseniz ne kadar da güvenli.

Bazen de en zor olandır susmak, kabullenmektir. Elden bir şey gelmemesidir. Hiç böyle olsun istememişsinizdir halbuki. Hayata tutunduğunuz daldan ellerinize, oradan da ardına sığındığınız gülüşe bulaşan bir zehirdir susmak. Haydi, şerefe!

Bazense bir kaçıştır susmak, en kolay yoldan. Bir yerde de vaz geçmektir yaşamdan; biçilen zamanı tüketmek… Bir yerde başkaldırmak, haksızlığı sahibine teslim etmektir. Tatlı bir intikam şerbetini yudum yudum içmek gibi.

Sanki susmak… Dokunduğunda ruhunu kutsayan elin, billur kadehte sunduğu bal tadında ölüm gibi.

Susmak insan kalbinin en derinine işleyen bıçak, o kalbi kafesinde dağlayan. Susmak içine düştüğüm ve boğazıma kadar battığım deniz. Ah sustuklarım! Annem, babam, arkadaşlarım. Fırtınalarım, düş kırıklıklarım, umutlarım! Ah adını alnıma kalbime batırdığı okla yazdığım deli boranım! Ertelediğim zamanın ağır aktığı yerdir susmak, neredesiniz? Öyle bakışlarımı gördünüz ki, hiç okuyamadınız derinlerdekini.