KÜRKLÜ VENÜS
Lütufkâr birisi ile beraberdim.
Karşımda, rönesans usülü şöminenin yanında Venüs oturuyordu. Lâkin, Matmazel Kleopatra benzeri, düşman cinse karşı bu isim altında savaşan bir yeraltı dünyası kadını değil, gerçek bir aşk tanrıçasıydı.
Koltukta oturuyordu. Kızıl alevlere bürünmüş yansımasının ak gözlü solgun çehresini ve, zaman zaman ısıtmak için uzattığı, ayaklarını yalayan, çıtırdayarak yanan ateşi körüklemişti.
Ölü taş gözlerine rağmen başı harikulâdeydi, zaten vücudundan görebildiğim tek yeri orasıydı. Ulvîyet, mermer vücudunu büyük bir kürke sarmış ve soğuktan titreyen bir kedi gibi kıvrılmıştı.
»Anlayamıyorum, Hanımefendi«, dedim, »artık gerçekten de soğuk değil. İki haftadan beri mükemmel bir ilkbahar yaşıyoruz. Besbelli asabîsiniz.«
Kalın katı sesiyle »İlkbaharınız sizin olsun«, dedi ve ardından, hem de iki defa ard arda asümanî bir şekilde hapşırdı; »oraya gerçekten de dayanamam. Yavaş yavaş anlamaya başlıyorum ―«
»Neyi, Hanımefendi?«
»İnanılmaza inanmaya, anlaşılamazı anlamaya başlıyorum. Cermen kadın meziyetini ve Alman felsefesini anlıyor ve siz Kuzey’lilerin sevememenize, hatta aşkın ne olduğunu bilmemenize de artık şaşırmıyorum.«
»Müsaade ederseniz, Madam«, diye öfkelenerek karşılık verdim, »böyle konuşmanız için size bir neden vermedim.«
»Ah, siz ―«, tanrıça üçüncü defa hapşırdı ve taklit edilemez bir zarafetle omuzlarını silkti, »zaten bunun için size her zaman merhametli davrandım. Hatta, her defasında kalın kürklerime rağmen hemen üşütsem de, zaman zaman sizi ziyarete geldim. Hatırlıyormusunuz, ilk defa nasıl buluşmuştuk?«
»Nasıl unutabilirim ki«, dedim, »o zaman lüle lüle kumral saçlarınız ve kahverengi gözleriniz ve kıpkızıl dudaklarınız vardı, ama ben sizi yüz hattınızdan ve bu mermerimsi soluk benzinizden tanıdım ― Hep pötigri kürklü menekşe mavisi kadife ceketi giyiyordunuz.«
»Evet, bu kıyafete fena vurulmuştunuz. Ne kadar da çok öğrenmeye yatkındınız.«
»Bana aşkın ne olduğunu öğrettiniz. Neşeli ibadetiniz bana ikibin yılı unutturmuştu.«
»Ve, size nasıl emsalsiz sadıktım!«
»Sadakatinize gelince ―«
»Nankör!«
»Size serzenişte bulunmak istemiyorum. Gerçi ilahî bir güzelliğiniz var, ama sonuçta kadınsınız ve, aşkta her kadın gibi gaddarsınız.«
Aşk tanrıçası hararetli bir şekilde, »Kendini sevdiğine teslim etmek ve her istediğini sevmek demek olan, kadının doğasının, şehvaniyetin, neşeli aşkın asıl unsuruna gaddarlık diyorsunuz.«, diye karşılık verdi.
»Seven birisi için, sevdiğinin sadakatsızlığından daha büyük bir gaddarlık olabilir mi?«
»Heyhat!«, dedi, »biz, sevdiğimiz sürece sadık kalırız. Ama siz kadından aşk olmadan sadakat ve haz olmadan fedakârlık bekliyorsunuz. Kim daha gaddar, kadın mı, erkek mi? ― Siz Kuzey’liler aşka fazlaca önem veriyor ve ciddiye alıyorsunuz. Gönül eğlendirmenin olması gereken yerde, vazifeden bahs ediyorsunuz.«
»Evet, Madam. Ama buna karşılık saygıya lâyık ve meziyetli duygularımız ve payidar ilişkilerimiz var.«

Madam, »mamafih, çıplak dinsizliğe olan hep atik ve hep doyumsuz özleminiz de var«, diye sözümü kesti, »ancak en büyük zevk ve ilahî bir neşe olan aşk siz modernlere, siz refleksiyon çoçuklarına yaramıyor. Aşk size felaket getiriyor. Doğal olmaya çalıştığınız zaman, bedhah oluyorsunuz. Doğayı bir düşman olarak görüyorsunuz. Yunanistan’ın gülen tanrıları olan bizleri iblise, beni ise şeytana dönüştürüyorsunuz. Beni aforoz edebilir ve bana lânet okuyabilirsiniz veya azgın bir cinnetle kutsal masamın önünde kendinizi kurban edebilirsiniz, ama biriniz kızıl dudaklarımı öpme cesaretini göstersin, hemen ardından çile gömleğini giyip, yalın ayak Roma’ya hacca gider ve orada, ayaklarımın altından her saat güller, menekşeler ve mersin ağaçları fışkırırken, kuru sopanın çiçek açmasını bekler, ama çıçeklerimin kokusu size yaramaz; bırakın biz kâfirleri enkaz altında, lav altında, çıkartmayın bizi oradan, Pompe, villalarımız, hamamlarımız, tapınaklarımız sizler için inşa edilmedi. Sizin tanrılara ihtiyacınız yok! Dünyanızda donuyoruz!« Güzel mermer kadın öksürdü ve omuzundaki samur kürklere daha sıkı sarıldı.
»Klasik dersinize teşekkür ederiz«, diye karşılık verdim, »ama siz de, erkek ve kadının gerek sizin neşeli ve güneşli dünyanızda, gerekse de bizim sisli dünyamızda doğaları gereği düşman olduklarını, aşkın insanları, aralarını daha da açmak için, tek bir düşünceyi düşünmeye, tek bir duyguyu hissetmeye, tek bir iradeye muktedir bir varlığa birleştirdiğini ve – bunu benden daha iyi biliyorsunuz – başkalarını boyunduruk altına almayı beceremeyenlerin, başka birisinin ayağını ensesinin üzerinde hissedeceğini herhalde yalanlayamazsınız ―«
»Evet, kaideye göre erkek kadının ayağını hisseder«, dedi Bayan Venüs küstah ve alaylı bir tavırla, »bunu da siz benden iyi biliyorsunuz.«
»Şüphesiz. İşte bu nedenle kendimi hayallere kaptırmıyorum.«
»Demek ki siz benim hayalsiz kölemsiniz ve ben bu yüzden acımadan sizi tekmeleyeceğim.«
»Madam!«
»Beni hâla tanımadınız mı? Evet, ben gaddarım ve – siz sadece bu kelimeyi duyduğunuzda dahi zevk aldığınız için – buna hakkım yok mu? Erkek arzulayan, kadın da arzulanandır. İşte bu da kadının bütün, ama nihaî avantajıdır. Doğa ona erkeği, tutkusu üzerinden teslim etmiştir ve erkeği kendi kulu, kölesi, hatta oyuncağı yapmayı ve onu gülerek aldatmayı bilmeyen kadın, akıllı değildir.«
Öfkelenerek, »Sizin ilkeleriniz, Hanımefendi«, dedim.
»Bin senelik deneyime dayanıyor«, dedi Madam iğneleyici bir şekilde. Beyaz parmakları kara kürkü ile oynarken devam etti, »Kadın kendini ne kadar teslim olucu gösterirse, erkek o kadar çabuk kendine gelir ve amirane davranır; ancak, kadın ne kadar sadakatsız olursa, ona ne kadar kötü muamelede bulunur, onunla ne kadar taşkın oynar ve ne kadar az merhamet gösterirse, erkeğin şehveti o denli artacak, erkek tarafından o denli sevilecek ve tapılacaktır. Bu her zaman böyle olmuştur, Helena ve Delila’dan, II. Katherina ve Lola Montez’e ve daha ilerilere kadar.«
»Bunu yalanlayamam«, dedim, »bir erkeği, gözdelerini küstahca ve merhametsizce keyfine göre değiştiren şehvetli ve gaddar güzel bir despot kadından daha çok cezb edebilecek bir şey yoktur.«
»Hele bir de kürk giyiyorsa.«, diye haykırdı tanrıça.
»O nereden aklınıza geldi?«
»Düşkün olduğunuz şeyleri biliyorum.«
»Biliyormusunuz«, diye atıldım, »birbirimizi görmediğimizden bu yana hayli koket olmuşsunuz.«
»Nasıl yani?«
»Yani, bu koyu kürklerden başka beyaz vücudunuzu daha harikulâde örtecek bir şey olmadığı şekilde ve size ―«
Tanrıça güldü.

»Rüya görüyorsunuz«, dedi, »uyanın!«. Mermer elleri ile kollarımdan tuttu, »kalkın artık!«. Sesi çok kalın geliyordu. Zorla gözlerimi açtım.
Beni sallayan eli gördüm, ama bu el bronz gibi kahverengi idi ve ses, önümde altı kademlik büyüklüğü ile duran Kazak’ımın içkili sesiydi.
»Kalkın artık«, diye devam etti mert adam, »gerçekten utanç verici.«
»Peki, ne utanç verici?«
»Elinde kitap, elbiselerle uykuya dalmak utanç verici«, dedi. Erimiş mumları temizledi ve elimden düşmüş olan kitabı kaldırdı, »elinde – kitabın kapağına baktı – Hegel’in kitabı ile uyumak. Hem bizi çaya bekleyen Severin beye gitme zamanı geldi de geçiyor bile.«
􀂙 􀂙 􀂙
Severin anlattıklarımı dinledikten sonra, »Tuhaf bir rüya«, dedi. Kollarını dizlerine yasladı, yüzünü ince damarlı ellerinin içine aldı ve düşüncelere daldı.
Uzun bir süre hareket etmeyeceğini, hatta neredeyse nefes dahi almayacağını biliyordum, ve öyle de oldu. Tavrını pek tuhaf bulmuyordum, çünkü neredeyse üç yıldan beri iyi birer arkadaş olarak görüşüyorduk ve onun bu tuhaflıklarına alışmıştım. Gerçektende tuhaftı, bu yadsınamaz, ama, sadece komşuları değil, tüm Kolomea bölgesinin gördüğü gibi tehlikeli bir mecnun değildi. Karakteri benim için sadece ilgi çekici değil, aynı zamanda – belki de bu yüzden çoğu beni budala buluyordu – son derece sempatikti.
O yaştaki – daha otuzunun üzerinde değildi – Galiçya’lı bir asılzade ve toprak sahibi için karakterinde göze çarpan bir soğukkanlılık, bir nevi ciddiyet, hatta titizlik vardı. Saate benzer, sadece saat değil, aynı zamanda termometreye, barometreye, hidrometreye, Hippokrates’e, Hufeland’a, Plato’ya, Kant’a, Knigge’ye ve Lord Chesterfield’e benzer bir hassasiyetle yarı felsefIM®, yarı pratik sistemlere göre yaşıyordu; ama bununla birlikte arada sırada, kafasıyla duvardan geçmek isteyenlerin yüzünü takındığı ve herkesin ondan kaçtığı anlarda ihtiras nöbetlerine yakalanıyordu.
O öylesine suskunken, şöminedeki ateş çatırdıyor, heybetli semaver lakırdıyor ve, üzerinde oturup sallanarak puromu içtiğim dedelerinin koltuğu gıcırdıyordu. Yorgun duvarların arasındaki cırcırböceği de ötüyordu. Ve bense bakışlarımı, acaip aletler, hayvan iskeletleri, yerküreleri, alçı kalıplar üzerinde gezdiriyordum, ta ki bakışlarım, önceleri defalarca gördüğüm, ama şimdi beni şömine ışığının kızıl yansımasında tarif edilemeyecek bir şekilde etkileyen bir resme takılana kadar.
Belçika ekolünün dolu dolu renklere doymuş üslubuyla yapılmış büyük bir yağlıboya resimdi, mevzuu ise yeterince garipti.
Yüz hatlarında güneşli bir gülümseme olan güzel bir kadın, beyaz podranın üzerlerine kırağı gibi düşmüş olduğu antika düğüm ile bağlanmış bol dalgalı saçlarıyla, sol elini bir Osmanlı’ya dayamış ve koyu renkli bir kürkün üzerinde anadan doğma uzanmıştı; sağ ayağı lIM¢kayt bir şekilde, önüne bir köle, bir köpek gibi uzanmış olan adama dayanmış dururken, sağ elinde bir kırbaçla oynuyordu, ve keskin ama biçimli yüz hatlarına derin bir melankoli ve kendini teslim eden bir ihtiras düşmüş olan bu adam, kadına bir şehidin romanesk gözleriyle bakıyordu; kadının ayaklarına bir tabure vazifesi yapan bu adam, Severin’di, yalnız sakalsız ve on yaş daha genç.
Resme bakarak, »K ü r k l ü V e n ü s!«, diye haykırdım, »O’nu rüyamda böyle gördüm.« ― »Ben de«, dedi Severin, »yalnız ben rüyamı açık gözlerle gördüm.«
»Nasıl?«
»Ah sorma! Aptalca bir hikIM¢ye.«

»Herhalde resmin rüyama sebep oldu«, diye devam ettim, »ama sende artık ne olduğunu söyle, hayatında belli bir rol oynadığı, hatta hayli önemli bir rol oynadığını düşünebiliyorum, ama detaylarını sen anlatmalısın.«
Garip arkadaşım, »Önce resmin diğer eşine bakmalısın.«, diyerek karşılık verdi, sorumu yanıtlamadan.
Resmin diğer eşi, Titian’nın yaptığı ve Dresden Galerisinde bulunan ünlü Aynalı Venüs’ün fevkalIM¢de bir kopyasıydı.
»Peki, bunu ne yapacaksın?«
Severin ayağa kalktı ve parmağıyla, Titian’ın aşk tanrıçasına giydirdiği kürkü gösterdi.
»Burada da ›Kürklü Venüs‹Â«, dedi hafifçe gülümseyerek, »ihtiyar Venedik’linin herhangi bir art niyetinin olduğunu zannetmiyorum. Herhalde sıradan bir aristokrat Messal’in portresini yaptı ve resme, içerisinde kadının kendi majestik cazibesini soğuk bir beğeniyle tetkik ettiği aynayı, yaptığı iş pek hoşuna gitmeyen Amor’a tutturdu. Bu eser resmedilmiş bir dalkavukluk. Daha sonraları Rokoko döneminde resimden ›anlayan‹ birisi kadına Venüs ismini takmış ve Titian’ın modelinin, iffetini korumaktan ziyade nezleden korktuğu için sarındığı kürkler, kadının doğasında ve güzelliğinde yatan despotluğun ve gaddarlığın sembolü haline gelmiş.
Bu kadarı yeter. Resim ise şimdiki haliyle aşkımızın müstehcen bir hicvi. Mücerret Kuzey’de, buz gibi soğuk hıristiyan dünyasında üşütmemek için ihtişamlı ve ağır kürkü giymiş olan Venüs. ―«
Severin gülümsedi ve bir sigara daha yaktı.
O arada kapı açıldı ve samimIM® zeki gözleri olan tombul sarışın güzel, üzerinde ipek kumaştan akşam tuvaleti ile içeri girdi ve, çayla birlikte yememiz için soğuk et ve yumurta getirdi. Severin yumurtalardan birini aldı ve bıçakla kesti. Kadını korkudan titretecek şiddette »Sana, bunları yumuşak pişirilmiş istediğimi söylemedim mi?«, dedi.
Kadın korkakça, »Ama, sevgili Sevçu ―«, diyebildi.
»Ne demek, Sevçu«, diye bağırdı, »itaat edeceksin, anladın mı, itaat.«, ve, silahlarının yanında asılı duran Kançuk’u􀂽 çivisinden aldı.
Güzel kadın bir karaca misali korkarak hemencecik odadan kaçtı.
Arkasından, »Görürsün, eninde sonunda seni yakalayacağım.«, diye bağırdı.
»Ama, ama Severin«, dedim, »bu küçük güzel kadına böylesine kötü davranma.«
Espritüel bir şekilde gözlerini kırparak, »Bak şu karıya«, dedi, »pohpohlasaydım, hemen boynuma çıkardı, ama böyle yapıp, Kançuk’la eğittiğimde bana tapıyor.«
»Hadi canım!«
»Asıl sana hadi canım! Kadınları böyle terbiye edeceksin.«
»Hareminde bir paşa gibi yaşamana bir şey diyemem, ama bana kuram anlatma ―«
Hararetli bir şekilde, »Neden olmasın«, dedi, »Goethe’nin ›Ya çekiç olacaksın, ya da örs‹ lafı, erkek ile kadın ilişkisine uyduğu mükemmellikte, başka hiç bir şeye uymaz, hem rüyanda sana Venüs Hanımda aşağı yukarı aynısını anlatmıştı. Erkeğin ihtirasında, kadının gücü saklıdır ve kadın bunu, erkek dikkat etmezse iyi kullanır. Erkeğin sadece, kadının despotu veya kölesi olma seçeneği vardır. Kendisini teslim ettiği andan itibaren boyunduruk altına girmiştir ve kırbacı hissedecektir.«
»Tuhaf maksimler.«
»Maksimler değil, deneyimler«, diye karşılık verdi kafasını sallayarak,»g e r ç e k t e n d e k ı r b a ç l a n d ı m, ve iyileştim. Nasıl olduğunu okumak istermisin?«
Ayağa kalktı ve masif yazımasasından, küçük bir el yazmasını aldı ve önüme, masanın üzerine bıraktı.
»O resim hakkında eskiden de soru sormuştun. Uzun zamandan beri sana bir yanıt borçluyum. Al ― oku!«

Severin, sırtı bana dönük, şöminenin yanına oturdu, açık gözlerle rüya görüyor gibiydi. Tekrar sessizlik hakim olmuştu ve tekrar şöminedeki ateş, ve semaver, ve yorgun duvarların arasındaki cırcır böceği şarkı söylüyorlardı ve ben küçük el yazmasını açtım ve okudum:
D o ğ a ü s t ü b i r i s i n i n i t i r a f l a r ı , manüskrinin köşesine motif olarak, Faust’un tanınmış beytinin bir varyantı yazılıydı:
»Sen doğaüstü şehvanî namzet,
Bir kadın aldatsın seni!«
Mefistoteles.
Kapağını açtım ve okudum: »Aşağıdakileri, insan geçmişini hiç bir zaman tarafsız anlatamayacağından, o zamanki hatıra defterimden derledim, ama böyle herşey taze renklerine sahip, bugünün renklerine.«

Gogol, rus Molière’i, ― neredeydi? ― neyse, herhangi bir yerde ―, »Gerçek komik ilham perisi, gülen maskenin altında gözyaşları akıtandır.«, diyor.
Ne kadar harikulâde bir vecize!
Bunları yazarken işte böylesine tuhaf hissediyorum kendimi. Hava, beni uyuşturan ve başımı ağırtan heyecanlı bir çiçek kokusu ile dolu gibi, şöminenin dumanı kıvrılarak yükseliyor ve gözlerimin önünde çeşitli figürlere dönüşüveriyor, ufak aksakallı cinler parmaklarıyla alaylı alaylı beni gösteriyor, ablak amorcuklar sandalyemin kolluklarına ve dizlerime biniyorlar, ve ben maceralarımı yazarken kendimi gülmekten alıkoyamıyorum, hatta kahkaha atıyorum, ancak yazdıklarımı sıradan bir mürekkep ile değil, kalbimden damlayan kıpkızıl kanla yazıyorum, çünkü çoktan kabuk bağlamış olan yaraları tekrar açıldı ve titriyor, acıyor ve kâğıdın orasına ya da burasına bir damla yaş düşüyor.

Küçük Karpat ılıcasında miskin günler geçmek bilmiyor. İnsan kimseyi görmüyor ve hiç kimse tarafından görülmüyor. İdil yazacak kadar can sıkıcı. Buraya resimlerle dolu bir galeriyi getirme, bir tiyatroya bütün bir sezon için yeni parçalar, bir düzine virtüöz konseri, triyo ve duetto tedarik etme ilhamına kapılıyorum, ama – neler söylüyorum böyle – sonuçta yayları düzene sokmaktan, nota kâğıtlarına çizgiler çekmekten başka bir şey yapamayacağım, çünkü ben ― heyhat! hiç çekinme Severin arkadaş, başkalarını aldat; ama kendini aldatmayı beceremeyeceksin ― ben sadece bir diletantım; resim ve nazım sanatında, müzikte ve daha sayısız sözde karın doyurmayan, ama şimdi ustalarına bir bakan, hatta bir hükümdar kadar gelir sağlayan sanatlarda bir acemiyim, ve özellikle yaşamda bir acemiyim.
Bugüne kadar nasıl resim yapıyor ve nasıl şiir yazıyorsam, öyle yaşadım, yani, astar boyanın, planın, ilk perdenin, ilk kıtanın ötesine gidemedim. Bazen, herşeye başlayan, ama hiç sonunu getiremeyen insanlar olur ya, ve ben, böyle bir insanım.
Ama, ne üzerine gevezelik ediyorum öyle.
Konuya dönelim.
Pencerenin önünde yatıyorum ve, ümitsizliğe düştüğüm bu yuvayı aslında son derece şiirsel buluyorum, karşıda gördüğüm, altınımsı güneş kokularının sardığı yüksek sarp kayalarından seylâpların gümüş şeritler misali aktığı dağların maviliğinin manzarası ne denli güzel, ve kar düşmüş tepelerin içine yükseldiği gökyüzü ne denli berrak ve mavi, ve ormanlı

yamaçlar, üzerinde küçük sürülerin otlandığı, içinde hasatçıların durduğu, eğilip tekrar kalktıkları ekinlerin sarı dalgalarına kadar inen çayırlar ne kadar yeşil ve taze.
Kaldığım ev, bir nevi park, veya orman, veyahut ıssızlık, ne denirse densin onun içerisinde ve yalnız.
Evde benden, Lwow􀂽’lu bir dul kadından, hergün daha da ihtiyarlayan ve küçülen, küçük ihtiyar ev kadını Madam Tartakowska’dan, bir ayağı topallayan yaşlı bir köpekten ve sürekli bir ipek yumağı ile oynayan küçük bir kediden başka hiç kimse kalmıyor, ve, öyle zannediyorum ki, ipek yumağı güzel dula ait.
Dul kadın gerçekten güzelmiş, ve daha çok genç, en fazla yirmidört ve çok zengin. O, üst katta oturuyor ve ben giriş katında. Her zaman yeşil pancurları kapalı tutuyor ve tamamen yeşil sarılgan bitkilerin kapladığı bir balkonu var; ama benimde aşağıda, içerisinde okuduğum ve yazdığım ve resim yaptığım ve daldaki bir kuş gibi şarkı söylediğim hanımeli çardağım var. Balkona bakabilirim. Bazen gerçekten yukarı bakıyorum ve zaman zaman yeşil bir ağ arasından, beyaz bir elbise pırıldıyor.
Aslında yukarıdaki güzel kadın beni fazlaca ilgilendirmiyor, çünkü başkasına aşığım, hem de bedbaht bir şekilde aşığım, derebeyi Toggenburg’tan ve Manon l’Escault’daki şövalyeden daha bedbahtım, çünkü sevgilim taştan.
Bahçede, o küçük el değmemiş ıssızlıkta, üzerinde uysal karacaların otlandığı edalı bir çayır var. Bu çayırda taştan bir Venüs heykeli duruyor, zannedersem orijinali Florensa’da; bu Venüs, hayatımda gördüğüm en güzel kadın.
Tabii, bunun pek fazla bir anlamı olmayabilir, çünkü şimdiye kadar çok az güzel kadın gördüm, hatta çok az kadın gördüm ve ben, aşkta da, astar boyanın, ilk perdenin ötesine gidemeyen bir diletantım.
O halde ne diye mübalağalı konuşulsun, sanki güzel olan bir şeyden daha da üstünü varmış gibi.
Yeter, bu Venüs güzel ve ben ona aşığım, sevgimize ebediyen aynı, ebediyen sakin, taştan bir gülümsemeyle karşılık veren bir kadının, tutkulu, hastalık derecesinde içten sevilebileceği kadar aşığım. Evet, ona tam anlamıyla tapıyorum.
Çoğunlukla, güneş çalılıkları boğucu sıcağıyla yaktığı zamanlarda, genç bir kayın ağacının yaprakları altına uzanıyor ve kitap okuyorum, geceleri de soğuk, gaddar sevgilimi ziyaret ediyorum ve önünde diz çöküyor, anlımı, üzerinde ayaklarının durduğu soğuk taşa dayıyor ve ona tapıyorum. Ay çıktığında ― şimdi dolunaya dönüşüyor ― ve ağaçlar arasında yüzüp, çayırı gümüş bir parlaklığa gömdüğünde, Tanrıçanın nuranIM® bir şekilde durması ve ayın yumuşak aydınlığında yıkanıyor gibi görünmesi, tarif edilemez bir güzellik.
Bir keresinde ibadetimden dönerken, eve giden hıyabanlardan birinde, aniden, aramızda sadece yeşil bir galeri vardı, taş gibi beyaz, ay ışığı tarafından aydınlatılmış bir kadın siması gördüm; vurulmuşa döndüm, güzel mermer kadın bana acımış ve canlanmıştı ve beni takip etmişti ― beniyse isimsiz bir korku sardı, kalbim göğsümden fırlayacakmış gibi çarpıyordu, ve ―
Ne yapayım, ben bir diletantım. Her zaman olduğu gibi ilk kıtada dura kaldım, hayır, tam tersin e, dura kalmadım, kaçtım, koşabildiğim hızda kaçtım.
􀂙 􀂙 􀂙
Ne tesadüf! fotoğraf satan bir yahudi, idealimin resminin elime geçmesini sağladı; küçük bir kIM¢ğıt, Titian’nın »Aynalı Venüsü«, ne kadın! Bir şiir yazacağım. Hayır! KIM¢ğıdı alıyorum ve üzerine: »K ü r k l ü V e n ü s« yazıyorum.

İçinde alevleri azdırmana rağmen, üşüyorsun. Sarıl o despotların kürküne, sarıl, sana, güzelliğin ve aşkın gaddar tanrıçasına yakışmayacak ta, kime yakışacak! ―
Ve kısa bir süre sonra Goethe’nin Faust’ta yazdığı Paralipomena’sında bulduğum bir kaç kıtayı ekledim.
Amor’a!
»O çifte kanat sahte,
Birer pençedir o oklar,
Boynuzcukları gizliyor o çelenk,
Hiç kuşku yok,
Bütün tanrıları gibi Yunanistan’ın,
Maskeli bir şeytandır O da.«
Ardından resmi, önüme, bir kitaba yaslayarak masanın üzerine koydum ve seyrettim.
Cazibesini koyu somur kürkleriyle süsleyen bu harika kadının soğuk koketliği, mermer simasının katılığı, sertliği, beni sonsuz hazlara boğuyor ve aynı zamanda da dehşete düşürüyor.
Kalemi tekrar alıyorum: orada şimdi şu yazılı:
»Sevmek, sevilmek, ne büyük bir saadet! ama nasıl da bu saadetin parlaklığı, bizi oyuncağı yapan kadına tapmanın, bizleri merhametsizce tekmeleyen güzel bir despotun kölesi olmanın ıstıraplı cennetmekânlığı karşısında soluklaşıyor. O kahraman, o dev Simson da, kendisine ihanet eden Delila’nın avucuna tekrar kendini bırakmış ve Delila ona gene ihanet etmişti, ve Philistalılar onu Delila’nın önünde bağlayıp, son anına kadar aşktan ve hiddetten sarhoş olmuş vaziyette güzel hain kadına baktığı gözlerini oymuşlardı.«

Kahvaltımı hanımeli çardağımda yaptım ve Judith adlı kitabı okudum ve o hiddetli kâfir Holofernes’i, kafasını kesen hükümdarane kadın ve güzelim kanlı sonu nedeniyle kıskandım.
»Tanrı onu cezalandırdı ve onu bir kadının eline bıraktı.«
Bu cümle beni hayrete düşürdü.
Kendi kendime, bu Yahudi’ler ne kadar kaba diye düşündüm ve tanrıları da, çünkü güzel cinsten bahis ederken daha yakışıkalır ifade kullanabilirdi.
»Tanrı onu cezalandırdı ve onu bir kadının eline bıraktı«, diye tekrarladım. Peki, beni cezalandırması için ne yapmalıyım?
Aman tanrım! işte bizim ev kadını geliyor, bir gecede daha da küçülmüş. Ve yukarıda yeşil sarmacıklar ve zincirler arasında gene o beyaz kıyafet. Kim o, Venüs’mü dul mu?
Bu seferki dul kadın, çünkü Madam Tartakowska reveransta bulunup, onun adına benden bir kitap rica ediyor. Hemen odama gidiyor ve bir kaç cildi bir araya getiriyorum.
Venüs resminin bu ciltler arasında olduğunu çok geç hatırladım ve şimdi o beyaz kadında hepsi, söz tufanımla birlikte.

Dolunay! orada, parkı kenarlayan küçük çam ağaçlarının uçlarının üstünden bakıyor ve terası, ağaç gruplarını, görebildiğim ve uzakta hafifçe aynı titreyen sular gibi buğulaşan manzarayı gümüşsü bir koku sarıyor.
Karşı koyamıyorum, tuhaf bir şekilde bana emrediyor ve çağırıyor, tekrar giyiniyor ve bahçeye giriyorum.
Bir şey beni çayıra, O’na, tanrıçama, sevgilime çekiyor.

Gece soğuk. Üşüyorum. Hava, çiçeklerin ve ormanın kokusundan ağırlaşmış, uyuşturuyor.
Ne merasim! Nasıl bir müzik etrafta. Bir bülbül hıçkırıyor. Yıldızlar soluk mavi pırıltılarla sessizce seğiriyorlar. Çayır kaygan gibi, bir ayna, bir gölün donmuş yüzeyi gibi.
Venüs heykeli ulvIM® bir şekilde parlayarak yükseliyor.
Ama ― o da ne?
Tanrıçanın mermer omuzlarından tabanlarına kadar büyük ve koyu bir kürk akıyor ― donmuş bir vaziyette duruyor ve ona bakıyorum, ve bu tarif edilemeyen korku beni tekrar sarıyor ve ben kaçıyorum.
Adımlarımı hızlandırıyorum; gitmek istediğim hıyabanı kaçırdığımı fark ediyorum, ve yeşil yollardan birine sapmak istediğimde, Venüs’ü, o güzel, taştan kadını, hayır, sıcak kanlı ve nabzı atan gerçek aşk tanrıçasını, önümde taştan bir kanepede oturuyor gördüm. Evet, benim için canlandı, aynı ustası için nefes almaya başlayan heykel gibi; gerçi mucize daha tam gerçekleşmedi. Beyaz saçları aynı taş gibi ve beyaz kıyafeti aynı ay ışığı gibi pırıldıyor, yoksa atlas mı? ve omuzlarından koyu kürk akıyor ― ama dudakları kıpkırmızı ve yanakları kızarıyor, ve gözlerinden çıkan iki şeytanımsı yeşil ışın bana dokunuyor ve şimdi güldü.
Gülüşü bir garip, böyle ― heyhat! böyle tarif edilemez bir şekilde, nefesimi kesiyor, tekrar kaçıyorum ve her bir kaç adımdan sonra nefes almakta zorlanıyorum ve bu alaylı gülüş beni karanlık çardakların arasından, aydınlık çayırlardan, tek tük ay ışınlarının rastladığı çalılıklardan takip ediyor; yolumu bulamıyorum, alnımda soğuk ter damlacıkları, çılgın gibi dolaşıyorum.
Nihayet duruyor ve kısa bir monolog yapıyorum.
Aynen böyle diyorum – eh – insan kendisine karşı ya çok uysal olur, ya da çok kaba. Kendi kendime şöyle diyorum: Eşek!
Bu kelime, aynı beni kurtaran ve ayıltan sihirli bir kelime gibi muhteşem bir etkide bulunuyor.
Bir anda heyecanım gidiyor.
Eğlenceli bir şekilde tekrarlıyorum: Eşek!
Şimdi herşeyi daha iyi ve belirgin görüyorum, fıskiye orada, şimşir ağaçlarının kenarladığı hıyaban burda, yavaş yavaş yaklaştığım ev de bu tarafta.
Orada ― aniden bir daha ― ay ışığı tarafından aydınlanan, adeta gümüşle işlenmiş yeşil duvarın ardında, taptığım, korktuğum, kaçtığım güzel taş kadın.
Bir kaç adımda eve geldim ve soluklandım ve düşünmeye başladım.
Peki, şimdi ben neyim, küçük bir diletant mı, yoksa büyük bir eşek mi?
Bunaltıcı bir sabah, hava soluk, bol ıtırlı, heyecanlı. Tekrar hanımeli çardağımda oturuyor ve, kendisine tapanları iblise çeviren alımlı bir cadının odisesini okuyorum. Antik aşkın enfes bir resmi.
Dallar ve çayırlar üzerinde hafif bir hışırdama var ve kitabımın sayfaları da hışırdıyor ve teras da hışırdıyor.
Bir kadın elbisesi ―
Bu o ― Venüs ― ama kürksüz ― hayır, bu seferki dul kadın, ama buna rağmen ― Venüs ― vay canına! ne kadın!
Nasıl da orada hafif, sabah kıyafetinin içinde duruyor ve bana bakıyor, narin endamı ne kadar da şiirsel ve zarif görünüyor; pek uzun değil, ama pek kısa da değil, ve başı – Fransız Marquis döneminin anlamındaki gibi – katı güzel değil, daha çok alımlı, pikant, ama gene de büyüleyici; ne kadar yumuşak, o pek küçük olmayan ağzını nasıl da öylesine şirin bir muziplik sarmış ― teni, her tarafta mavi damarlarının parıldayarak gözükecek şekilde sonsuz bir zariflikte, hatta kollarını ve göğüslerini örten mousselinden dahi, kızıl saçları nasıl bolca kıvrılıyor ― evet, kızıl ― sarışın veya altınımsı değil ― saçları nasıl iblisce, ama gene sevimli bir şekilde ensesinin etrafında oynuyorlar, ve bakışları yeşil birer şimşek gibi bana

çarpıyor ― evet, latif şiddeti tarif edilemez olan gözleri yeşil ― yeşil, ama aynı değerli taşlar, derinlikler, sırlı dağ gölleri gibi.
Telaşımı fark ediyor, beni nezaketsiz yapan telaşımı, çünkü hâla oturuyorum ve kafamda şapkam var.
Muzipçe gülümsüyor.
Nihayet kalkıyor ve ona selam veriyorum. Bana yaklaşıyor ve sesli bir şekilde, neredeyse bir çocuksu gülmeye kapılıyor. Kekelemeye başlıyorum, nasıl küçük bir diletant ya da büyük bir eşek böylesi durumlarda kekelerse.
Böyle tanışıyoruz.
Tanrıça ismimi soruyor ve bana kendini tanıtıyor. İsmi Wanda von Dunajew.
Ve o gerçekten benim Venüs’üm.
»Ama Madam, aklınıza nereden geldi?«
»Kitaplarınızdan birinin arasında olan küçük bir resimden dolayı ―«
»Unutmuşum.«
»Resmin arkasındaki tuhaf notlar ―«
»Neden tuhaf?«
Bana baktı. »Her zaman gerçek bir hayalperesti tanımayı arzulardım ― değişiklik olsun diye ― gördüğüm kadarıyla, siz en mükemmellerinden birisiniz.«
»Hanımefendi ― gerçekten de ―« gene bu meşum, eşekçe kekeleme ve, onaltı yaşlarındaki bir genç insana uyan, ama benim gibi on yaş daha yaşlı birisine yakışmayan kızarıklık ―
»Geçen gece benden korktunuz.«
»Aslında ― şüphesiz ― ama, oturmak istemezmisiniz?«
Oturdu ve korkumdan haz duymaya başladı ― çünkü şimdi, bu gündüz gözünde, ondan daha çok korkuyordum ― üstdudağında alımlı bir alay titredi.
»Siz aşkı ve herşeyden önce kadını düşman olarak görüyorsunuz«, diye başladı, »kendinizi beyhude korumaya çalıştığınız, ama şiddetini tatlı bir ıstırap, içinizi gıdıklayan bir zulüm olarak hissediyorsunuz; gerçekten çağdaş bir bakış açısı.«
»Buna katılmıyorsunuz.«
»Katılmıyorum.«, diye hemen ve kararlı bir şekilde yanıt verdi ve, dalgalı saçlarının kızıl alevler gibi fışkırmasına neden olacak şekilde başını salladı.
»Elenlerin neşeli şehvanîyetini acısız bir zevk olarak algılıyorum ― yaşamımda gerçekleştirmeyi emel edindiğim bir ideal. Çünkü, hıristiyanlığın, çağdaşların, ruh derebeylerinin va’zettikleri aşka inanmıyorum. Evet, bakın bana, ben bir Allahsızım, ben kâfirim.
»Aşk tanrıçasının hiç uzun bir süre tereddüt ettiğine inanıyormusun,
İde korusunda Anchises hoşuna gittiğinde?«
Goethe’nin Romalı elejisindeki bu beyiti beni her zaman hayran bırakmıştır.
Doğada, sadece o kahraman zamanların aşkı vardır, ›çünkü sadece tanrılar ve tanrıçalar severdi‹. O zamanlar
»bakışı şehvet, şehveti zevk tâkip ederdi«.
Bunun dışındaki her şey yapmacık, uydurma. Hıristiyanlık ― tüylerimi ürperten bir şeyi olan ― o gaddar amblemiyle ― putla ― doğaya ve doğanın masum güdülerine yabancı, düşmanca bir şey yerleştirdi.
Ruhun şevhanî dünya ile kavgası, çağdaşlığın incilidir. Bundan pay istemiyorum.«
»Evet, sizin yeriniz Olymp’tedir, Madam«, diye karşılık verdim, »ama biz modernler antik neşeyi bir kere hazmedemiyoruz, hele aşkta, hiç; bir kadını, bir Aspasia olsa dahi, başkalarıyla paylaşma düşüncesi bizleri hiddetlendiriyor, aynı tanrımız gibi kıskancız. Bu yüzden şahâne Phryne’nin adı bizde küfre dönüştü.
Sadece bize ait olan miskin, soluk, Holbein’ın resmettiği bakireyi, ne kadar ilahî güzellikte olursa olsun, bugün Anchines’i, yarın Paris’i, öbürgün Adonis’i seven antik

Venüs’e yeğleriz, ve olurda, içimizdeki doğa muvaffak gelir, kendimizi heyecanlı bir tutkuyla böylesi bir kadına teslim edersek, onun neşeli yaşam zevki bize şeytanî bir gaddarlık gibi gelir, ve cennetmekânlığımızı cezasını çekeceğimiz bir günah olarak görürüz.«
»Demek siz de çağdaş kadına, o zavallı, histerik, uykuda gezerken rüyada gördüğü ideal erkeğin peşinde koşan, ama en iyi erkeği dahi anlamayan ve kramplara tutulmuş ağlayarak her gün hıristiyanlık görevlerini zedeleyen, aldatılan ve aldatan, hep arayan ve seçen ve reddeden, hiç mutlu olmayan ve hiç bir zaman mutlu edemeyen ve Helena ve Aspasia gibi sevmek ve yaşamak istiyorum itirafında bulunmak yerine, kaderi şikâyet eden kadıncıklara hayransınız. Doğa, kadın ve erkek arasındaki ilişkide süre tanımaz.«
»Hanımefendi ―«
»Bırakın bitireyim. Kadını bir hazine gibi gömmek isteyen sadece erkeğin egoizmidir. Değişken insan varlığının en değişken öğesine, aşka, kutsal merasimler, yeminler ve antlaşmalarla süre getirme çabalarının hepsi hüsranla sonuçlanmıştır. Hıristiyan dünyamızın çürümeye başladığını yalanlayabilir misiniz?«
»Ama ―«
»Ama, toplumun kurumlarına hiddetlenen bir birey dışlanmakta, dağlanmakta ve recm edilmektedir diyecektiniz. Peki o zaman. Ben buna cesaret ediyorum, esaslarım hayli kâfirce, varlığımı yaşamak istiyorum. İki yüzlü saygınızdan feragat ediyorum, mutlu olmayı yeğliyorum. Hıristiyan evlilik kurumunun mucidleri, bununla birlikte ölümsüzlüğü de icad etmekle iyi yapmışlar. Fakat ben ilelebet yaşamayı düşünmüyorum, ve Wanda von Dunajew olarak son nefesimi verdiğimde, saf ruhumun meleklerin korosunda şarkı söylemesinden veya tozlarımın yeni bir varlığa dönüşmesinden ne kârım olacak? Böyle olduğum gibi yaşamaya devam etmedikten sonra, neye hürmet edip, mahrumiyeti seçeyim? Sevmediğim bir erkeğe, sadece onu önceden sevdiğim için ait olmak niye? Hayır, hiç bir şeyden feragat etmem, her hoşuma gideni severim, ve, beni seven herkesi mutlu kılarım. Bu çirkin mi? Hayır, bu, hazlarımı tahrik eden ıstıraplardan gaddarca hoşlanmaktan ve, hasretimden sararıp soluyan kollara iffetli bir şekilde sırtımı dönmekten daha güzel. Ben gencim, zenginim ve güzelim, ve böyle olduğum gibi, eğlenceyi ve keyfi neşeyle yaşıyorum.«
O konuşurken ve gözleri muzipçe parıldarken, ne yapacağımı bilmeden ellerini tutmuştum, ama gerçek bir diletant olduğumun için ellerini hemencecik bırakıverdim.
»Dürüstlüğünüz«, dedim, »beni hayran bıraktı, ve sadece dürüstlüğünüz değil ―«
Gene bu, boğazıma engel bağlarını bağlayan kahrolası diletantizm.
»Ne diyecektiniz...«
»Ne demek istiyordum ― evet, ben ― affedin ― hanımefendi ― konuşmanızı böldüm.«
»Nasıl?«
Uzun bir ara. O mutlaka bir monologda bulunuyor, ve benim dilime çevrildiğinde, tek bir kelimeye, »Eşek«e kısaltılabilir.
»Müsaade ederseniz, hanımefendi«, diye nihayet başladım, »nasıl bu ― bu düşüncelere ulaştınız?«
»Çok basit, babam aklı başında olan bir adamdı. Beşikten beri antik eserlerin kopyaları etrafımdaydı, on yaşındayken Gil Blas’ı, onikide Pucelle’i okudum. Diğerlerinin çocukluklarında parmak çocuğu, mavi sakalı, kül kedisini saydıkları gibi, ben Venüs ve Apollo’yu, Herkül ve Laokoon’u arkadaşlarımdan sayıyordum. Zevçimin neşeli, sıcak bir doğası vardı; izdivacımızdan kısa bir süre sonra yakalandığı amansız hastalık dahi, alnını uzun süre karartmazdı. Ölümünden bir gece önce dahi beni yatağına aldı ve, aylarca ölmeyi beklediği tekerlekli sandalyesinde otururken dahi, benimle ›Nasıl, sana tapan birisini buldun mu?‹ diye şakalaşıyordu. Utançtan kıpkırmızı oluyordum. Bir keresinde ›Beni aldatma‹, diye ekledi, ›bunu çok çirkin bulurum, ama kendine güzel bir adam, hatta bir kaç tane ara. Sen uslu bir kadınsın, ama daha çocuk sayılırsın, sana oyuncak lazım‹.

Saygıdeğer Commandante
Bu kitabın benim için yeri tartışılmaz belki komik gelecek ama elimde 27 tane var her sıkıldığım her daraldığım yada her uzun yolculuğumda bir adet almışımdır. Belkide okumaktan bıkmayacağım tek eser bunu burdan yayınladığınız için sonsuz teşekkürler.

Emin olun keyifle arşivimde yer alacaktır.

Herhalde, o yaşadığı müddetçe bana tapan birisinin olmadığını size söylemem gerekmeyecektir, ama yeter, o beni, olduğum gibi, bir Yunanlı olarak yetiştirdi.«
»Bir tanrıça olarak«, diye araya girdim.
Gülümsedi, »Örneğin hangisi?«
»Bir Venüs.«
Parmağını kaldırarak, tehdit ediyormuş gibi yaptı ve kaşlarını çattı. »Sonunda herhalde ›Kürklü Venüs‹, görürüsünüz ― üzerinize örtebileceğim büyük, kocaman bir kürküm var, onunla sizi yakalayacağım, aynı bir ağ gibi.«
»İnanıyor musunuz«, dedim aniden, çünkü aklıma ― ne kadar basit ve bayağı olsa da ― iyi bir düşünce zannettiğim bir şey gelmişti ― »düşüncelerinizin günümüzde uygulanabileceğine, Venüs’ün örtüsüz güzelliği ve neşesiyle demiryolları ve telgraflar arasında cezasız gezinebileceğine inanıyor musunuz?«
»Ö r t ü s ü z kesinlikle, ama bir kürkle«, diye gülerek haykırdı, »benimkini görmek ister misiniz?«
»Peki, ondan sonra ―«
»Nasıl, ondan sonra?«
»Yunanlıların olduğu gibi, güzel, özgür, neşeli ve mutlu insanlar, ancak günlük yaşamın şiirsel olmayan işlerini yaptırdıkları ve öncelikle çalıştırdıkları köleleri varsa var olabilirler.«
»Şüphesiz«, diye muzipçe yanıt verdi, »ama, benim gibi olimpik bir tanrıçanın öncelikle bir köleler ordusuna ihtiyacı vardır. Ona göre, kendinizi benden koruyunuz.«
»Neden?«
Bu »Neden« sorusunu dudaklarımdan çıkaran cesaret beni dehşete düşürmüştü; o ise hiç şaşırmadı, dudaklarını, küçük, beyaz dişleri görünene kadar hafifçe kaldırdı ve, sanki sıradan bir şey söylermiş gibi konuştu: »Kölem olmak ister misiniz?«
»Aşkta, yan yana beraberlik olmaz«, diye yanıt verdim merasimli bir ciddîyetle, »hükümdar olma ya da esarete düşme gibi bir seçeneğim olursa, güzel bir kadının kölesi olmayı daha çekici bulurum. Ancak, müşkülpesent bir hırlaşma bağımlılığı ile nüfuz edinmek yerine, sakince ve kendine güvenle, hatta katı bir şekilde hüküm sürmek isteyen kadını nerede bulacağım?«
»Bunun, sonuçta pek zor olmaması gerek.«
»Yani siz ―«
»Örneğin ― ben ―«, güldü ve geriye doğru eğildi, »zulümkâr bir kadın olma meziyeti bende var ― gerekli olan kürklere de sahibim ― ama, geçen gece benden cidden korktunuz.«
»Cidden.«
»Peki, ya şimdi?«
»Şimdi ― şimdi ise sizden daha çok korkuyorum.«

Hergün beraberiz, ben ve ― Venüs; çokça beraberiz, birlikte, hanımeli çardağımda kahvaltı yapıyor ve çayı küçük salonunda içiyoruz, ve ben, tüm küçük, küçücük meziyetlerimi mükemmelleştirme olanağına kavuşuyorum. Neden bütün bilimlerde ders gördüm, bütün sanatları denedim, üstesinden gelemeyeceksem, bu küçük güzel kadının ―
Aslında bu kadın küçük değil ve kendini bana müthiş saydırıyor. Bugün onu resmettim ve, modern elbiselerimizin bu kame başına ne kadar uymadığını fark ettim. Yüz hatlarının oluşumunda çok az Romalılık, ama fazlaca Yunanlılık var.
Onu en kısa zamanda ruh olarak, yakında Astarte olarak resmetmek istiyorum, bakışlarının romanesk ruhsal ya da, yarı süzgün, yarı yakan, yorgun – şehvetli bir ifadeyi seçmesine göre, ama o, portre olmasını emrediyor.

Peki, bir de kürk çizeceğim.
Heyhat! nasıl tereddüt edebildim, asil bir kürk ona yakışmayacak ta, kime yakışacak?
...
Dün akşam yanındaydım ve ona Roma elejilerinden okudum. Ardından kitabı bıraktım ve kafamdan geçen bazı şeylerden bahsettim. Hoşnut görünüyordu, hatta neredeyse ağzıma düşecek gibiydi ve göğüsleri inip kalkıyordu.
Yoksa, yanıldım mı?
Yağmur melankolik bir şekilde pencerelere dokunuyor, şöminedeki ateş, kışa olan güveniyle harıldıyordu, kendimi ona öylesine yakın hissediyordum ki, bir an bu güzel kadına olan tüm saygıyı kaybettim ve elini öptüm ve olanları olmaya bıraktım.
Ardından ayaklarının dibine oturup, onun için yazdığım küçük bir şiiri okudum.
Kürklü Venüs
»Koy ayağını kölenin üstüne,
Şeytanî zerafete sahip sen efsanevî kadın,
Agavlar ve mersin ağaçları altına,
Uzat mermer bedenini.«
Evet ― haydi, devam! Bu sefer gerçekten de ilk kıtanın ötesine gidebildim, ama o akşam emri üzerine şiiri ona vermiştim ve şimdi şiirin bir kopyasına sahip değilim; tüm bunları günlüğüme bakarak yazarken, ilk kıtası aklıma geldi.
Hissettiğim, tuhaf bir duygu. Wanda’ya aşık olduğumu zannetmiyorum, en azından ilk karşılaşmamızda ihtirasın şimşekvarî parlayışını hissetmedim. Ancak, onun olağanüstü, gerçekten ilahî güzelliğinin nasıl boynuma tılsımlı bir ip geçirdiğini hissetmekteyim. İçimde kabaran, ruhumun bir yatkınlığı değil, fiziksel bir boyunduruk, yavaş yavaş, ama o kadar bütünleşen.
Her gün daha çok ıstırap çekmekteyim ― o ise, buna sadece gülümsemekte.
...
Bugün bana aniden, ortada hiç bir neden yokken: »İlgimi çekiyorsunuz. Erkeklerin çoğu öylesine bayağı, cansız, soğuk ki; sizde, beni rahatlatan bir derinlik ve çoşku, özellikle bir ciddîyet var. Sizi sevebilirim.«, dedi.
...
Kısa süren, ama hiddetli bir sağanaktan sonra, beraberce çayırı ve Venüs heykelini ziyaret ediyoruz. Etrafımızda topraktan buharlar çıkıyor, sis, kurbanların dumanı gibi göğe yükseliyor, bölünmüş bir gökkuşağı havada süzülüyor, ağaçlar hâla damlıyor, ama serçeler ve ispinoz kuşları daldan dala uçuşuyor ve heyecanlı heyecanlı ötüşüyorlar, sanki bir şey onları sevindiriyormuş gibi, ve her şey hoş bir taze kokuyla dolmuş. Çayırı geçemiyoruz, çünkü hâla ıslak ve, aynı, başının üzerinde güneş ışınlarının hale gibi parlattığı sinek sürüsü uçuşan aşk tanrıçası, hareketli aynasından yükseldiği küçük bir göl gibi güneş tarafından aydınlatılmaktaydı.

Sevimli görünüm Wanda’nın hoşuna gitmişti, ve hıyabandaki kanepelerin üzerleri hIM¢len ıslak olduğundan, koluma dayanarak biraz istirahat ediyordu, varlığının üzerinde tatlı bir yorgunluk var, gözleri yarı kapalı, nefesi yanağımı sıyırıyor.
Eline sarılıyorum ve ― nasıl başardığımı bilmiyorum ― ona soruyorum:
»Beni sevebilir misiniz?«
»Neden olmasın.«, diye karşılık veriyor ve o rahat, güneşimsi bakışlarını üzerimde bırakıyor, ama fazla uzun değil.
Bir sonraki anda önüne diz çöküyor ve alevlenmiş yüzümü suvare tuvaletinin köpüklenmiş eteklerine bastırıyorum.
»Ama, Severin ― bu yaptığınız yakışıksız!«, diye haykırıyor.
Bense, küçücük ayağına sarılıyor ve üzerine dudaklarımı dayıyorum.
»Edepsizleşiyorsunuz!«, diye haykırıyor, kendini kurtarıp, o en sevdiği terliği elimdeyken, hızlı adımlarla eve doğru gidiyor.
Bu, bir alIM¢met mi acaba?
􀂙 􀂙 􀂙
Bütün gün yanına gitmekten çekindim. Akşama doğru, çardağımda oturuken, aniden kızarmış pikant kafacığı balkonun yeşil girlantları arasından bakıverdi. »Neden gelmiyorsunuz?«, diye sabırsızca aşağıya bağırdı.
Merdivenleri koşarak çıktım, yukarıda ise cesaretimi tekrar kaybettim ve sessizce kapısını çaldım. Giriniz, demedi, kapıyı açtı ve eşiğe çıktı.
»Terliğim nerede?«
»Terlik ― ben ― istiyorum ki.«, diye kekeledim.
»Gidip terliği getirin, ondan sonra birlikte çay içip, sohbet edeceğiz.«
Geri döndüğümde, çay makinasıyla uğraşıyordu. Terliğini merasimle masanın üzerine bıraktım ve köşede, cezasını bekleyen bir çocuk misali, dikildim.
Alnını biraz çektiğini ve ağzı etrafında katı, efendice bir şeyin olduğunu fark ettim, bu beni hazlandırıyordu.
Birdenbire kahkaha attı.
»Yani ― bana aşık oldunuz ― öyle mi?«
»Evet, ve inandığınızdan daha fazla ıstırap çekmekteyim.«
»Istırap mı?«, tekrar güldü.
Hiddetlenmiş, utanmış, yıkılmıştım, ama hepsi boşunaydı.
»Neden?«, diye devam etti, »size iyi davranıyorum, temiz bir kalple.« Elini verdi ve bana son derece dostane baktı.
»Ve, karım olmayı istiyormusunuz?«
Wanda bana baktı ― evet, ama nasıl baktı? ― zannedersem öncelikle şaşırmış ve birazcık alaylı baktı.
»Bu kadar cesareti nereden buluyorsunuz?«, diye sordu.
»Cesaret mi?«
»Evet, bir kadını alabilme cesaretini, ve özellikle beni.« Terliği kaldırdı. »Bununla bu kadar çabuk arkadaş mı oldunuz? Ama, şakayı bırakalım. Benimle gerçekten evlenmek mi istiyorsunuz?«
»Evet.«
»Peki, Severin. Bu ciddIM® bir mesele. Benden hoşlandığınıza inanıyorum ve ben de sizden hoşlanıyorum, ve çok daha iyisi, birbirimizle ilgileniyoruz, canımızın sıkılacağı tehlikesi yok, bildiğiniz gibi hafifmeşrep bir kadınım ve bu nedenle evlilik kurumunu ciddIM®ye alırım ve, eğer görevler üstleniyorsam, onları da yerine getirmek isterim. Korkuyorum ki ― hayır ― canınızı yakmak zorundayım.«