Evet Deliyim...

Deli olmadığıma dair tek kanıtım
Deli olduğumu kabullenmem belkide
Hiç bir deli deli olduğunu kabullenmez
Ve hiç bir deli delirmekten korkmaz
Öyle değil mi?

Ve ben deli olduğumu kabulleniyorum
Delirmekten korkuyorum içten içe...

Evet pek akıllı olduğum söylenemez
Evet pek cesurda sayılmam yada
İyi bi aşık olamadım hiç
Hep kaybedilişlere ve kaybetmelere alışkınım
Değişen ne şimdi?
Dun bugun yarın her gün

Ben deli olduğumu kabulleniyorum
Ve delirmekten korkuyorum içten içe

Hayatımın akışını değiştirecek kadar fazla
O kadar inançlı isteklerim olmadı hiç
Isteklerim için yapabileceklerimin önüne
Hep aşamayacağım engeller koydum
Yada öyle korkak olduğum için
Korkaklığımı örtebilmek için engeller varmış gibi yaşadım

Isteklerin için gurursuz olmak...
Ben deli olduğumu kabulleniyorum
Delirmekten korkuyorum içten içe...

Belki bir iki adım ötemde herşey
Bir adım atsam hayat yeniden başlıyacak belkide
Belkisi fazla belkide
Yada tam yerinde bi belki, belkide
Yeniden başlamasa bile hayat eskisi gibi olmayacak hiç değilse

Kaderin çizdiği yoldan engelsizce akıp gitmek...

Evet ben deli olduğumu kabulleniyorum
Ama delirmekten korkuyorum içten içe

Hep işaretler beklerim tanrıdan, bana yol göster
Bir işaret ver bana ne yapmam gerek

İşaret yürüdüğün yolun kendisidir aslında
Ve çevrende bir anda olan herşey bir işarettir
Baktığında....

Bunca apaçıklığın altında gözlerini inadına sımsıkı yummak...

Ben deli olduğumu kabulleniyorum
Ve delirmekten korkuyorum içten içe

Mutluluğa karşılık saygınlık, aşka karşılık dostluk kazanmak için
Kendimi çaresiz bir şekilde inandırdım yalnızlığa
Ve dostluk ve saygınlık için yumdum gözlerimi aydınlığa
Ve bir kaybediş bir kayboluş daha

Bu kadar son şansın arasında hala son bir şans beklemek...

Ben deli olduğumu doğduğum gün kabul ettim
Ve o günden beri korkarım delirmekten
Şimdi seni gördüm ya sen diye biri var ya

Ne yaşamdan korkarım ne ölümden ne de delirmekten......