Okuduklarımdan alıntılar yapmayı düşünüyorum.. Bu ilki olacak. Sevgiler..

Evet, hayat senin için aşk, şiir, dans ve bitmeyen çocukluk olmalıydı. Bir gün kulağıma: Aklın varsa çocukluğunu cebine koy ve kaç! Demiştin kırık bir kahkahayla. Birçok konuda donanımlı, yetkin biri olmana rağmen uzun süre hiçbir yerde kalamadın. Güç, para ilişkileri, kulis, entrika, ikiyüzlülük, yalan ve ofis şiddeti… İşyeri senden o işsiz ruhunu istediği anda çantanı alıp çıkar, parklara giderdin, uzak kıyılara…Ast üst ilişkilerinin o gizemli hükümleri, o sahte otorite sana ne kadar uzaktı. Sen insanları konumlarına göre değil ruhsal zenginliklerine göre; kahramanlıklarına ve sakladıkları sırlarına göre değerlendirirdin.

Aşk gibi, sevişmekte senin için derin, yoğun, mistik ve kutsal bir duyuş biçimiydi, tanrısaldı adeta. Sevişmek senin için sevdiğinin ruhuna inmenin doyumsuz bir yoluydu. Gözyaşlarıyla sevişirdin; unutulmuş bir acıya dokunurcasına. Vücudunun o göz kamaştıran beyazlığı, hem derin bir acı verirdi, hem sonsuz bir bağışlama gücü olan merhamet duygusu uyandırırdı bende. Çok; ama çok güzeldin. Güzelliğin ruhunun yüzüne vuran ışığından kaynaklanıyordu. Çünkü güzellik deyince insanların aklına artık, kapak kızları, duygusuzluk, sahte, sevgisiz cinsellik, ruhsuz ilgiler geliyor ne yazık ki…

Biraz Sabahattin Ali’nin Kürk Mantolu Madonnası’ydın; biraz Ahmet Hamdi Tanpınar’ın Huzur’unda anlattığı Nuran, ama en çok da Nilgün Marmara’ydın. Yine Tanpınar’ın Yaz Yağmuru hikâyesindeki o büyülü, o uçarı kadında da senden çok izler vardı. Masum bir sevinç için ikbal yakan kadınlardandın sen…

Bir cinayetin, bir karabasanın yaşandığı bu hayatta artık yoksun. İyi ki de yoksun diyorum; çünkü çok acı çekerdin. Beynindeki esrar da yetmezdi seni avutmaya.

Ölümüne kadar, sana olan aşkımı bir sır gibi saklayıp, bu aşka o derin merhametinle bağlandığın için sana minnettarım. Çok yalnızım ve seni çok özlüyorum…

Sen benim için kırk yılda bir gibisin; öyle eksik, öyle hazin, öyle paramparça…

Cezmi Ersöz / Kırk Yılda Bir Gibisin -1997